Morgen vertrek ik

Het is allemaal nog een beetje onwerkelijk, maar morgen vertrek ik echt. Morgen, 02-12-2014 begin ik aan een van de grootste avonturen van mijn leven, althans zo voelt het. Ik ga 9 maanden weg, en kennismaken met een volkomen andere cultuur, zoals mijn spaansleraar het zei 'una cultura machista'. En ik weet vrij zeker dat ik ga genieten, maar denk ook dat ik me soms alleen of bang zal voelen, dat hoort volgens mij ook een beetje bij de ervaring.

Ik zal even een situatieschets geven van wat dingen die ik de afgelopen twee weken heb meegemaakt.
Ik had graag nog naar de tandarts willen gaan. niet gebeurt, nouja, dan maar als ik terug ben.
Ik zat maar te wachten op de toestemming van van Haeften voor mijn keuzecoschap, en toen ik zeker wist: de volgende keer keurt hij het goed, kreeg ik maandag twee weken geleden te horen: 'beste amber, weet je dat je een begeleider nodig hebt vanuit het umcu? vriendelijke groet ...' Euh begeleider? Weet ik veel.. had ie dat niet in oktober kunnen vertellen, de eerste keer dat wij contact hadden? HELP! De paniek sloeg toe; hoe zou het me ooit lukken om op tijd een begeleider te vinden?!?! Dat ging niet lukken, ik kon mijn keuzecoschap wel cancelen. Dan maar geen coschap in de verzengende hitte van Leon. Dan maar via panama naar Colombia. Helaas. Ik kon wel huilen, daar ging mijn droom van een buitenlandcoschap. In plaats van te huilen besloot ik het volgende: Ik zou alles op alles zetten om een begeleider te vinden. Die avond nog heb ik aan wel tien mensen een mailtje gestuurd met een boodschap die er op neer kwam dat ik hulp nodig had en een begeleider nodig had. De volgende dag moest ik naar de stad voor een nieuwe rugzak, en ben ik ook maar een schoenenwinkel ingelopen; even shoptherapie tegen de stress... Daar vond ik een grote liefde die ik een maand eerder al had laten liggen omdat ze te duur waren, nu 70 euro afgeprijsd (ik denk dat het het lot was); enigszins gekalmeerd door mijn prachtige schoenen durfde ik nu weer naar huis om mijn nieuwe rugzak te bestellen en eens kijken of ik al bericht had van mijn potentiele begeleiders.
Thuisgekomen even mijn mail openen... Op hoop van zege.. En Jahoor! ik had al bericht van mogelijke begeleiders. Een of twee dagen later had ik ook daadwerkelijk mijn begeleider gevonden, en zelfs van Haeften was akkoord met mijn voorstel. Kon het zomaar toch nog doorgaan, een enorme opluchting. Nu stelde mijn begeleider voor dat ik toch nog even langs zou komen voor vertrek, even overleg plegen over alles wat daar zou gebeuren en over mijn verdiepingsopdracht. Help. dat kan toch niet. ik had nog maar anderhalve week en dan zou ik al gaan. Zo'n dokter heeft het toch veel te druk om al in anderhalve week met mij af te kunnen spreken? Nogmaals milde paniek. Dan maar vragen of hij zsm tijd had, maar tegen de tijd dat het weekend was had ik nog geen antwoord. Dan maar hem en zijn secretaresse nog eens mailen (bellen lukte niet, want zn secretaresse nam niet op). Gelukkig wilde hij mij afgelopen donderdag wel zien om even te overleggen. Na overleg met hem had (heb) ik er alle vertrouwen in; dat keuzecoschap, dát komt wel goed :).
Vorige week zondag had ik echter ook weer een minor breakdown waar lieve Rietje mij overheen heeft geholpen met thee en heerlijke Engelse chocola, want zou het allemaal wel goedkomen? Zou mijn begeleider wel af kunnen spreken voor vertrek (ik had nog geen reactie van hem, die kreeg ik maandag pas)? Zou het wel goed komen met mijn verblijf bij mijn gastgezin? Ik had werkelijk geen flauw idee, en had er allemaal geen vertrouwen in, ik was bang dat ik zonder tevreden begeleider en zonder vervoer naar mijn gastgezin zielig en alleen op het o-zo veilige (niet dus!) aeropuerto Managua zou komen te staan, en dan maar zwemmen of verzuipen...

Nu een dag voor vertrek weet ik zeker dat alles goedkomt, en dat het ook allemaal goed zou gaan. Geen angst meer voor coschap problemen, en alle vertrouwen in de organisatie van mijn gastgezin, de komende maand ben ik veilig onder de panne, en de rest komt ook wel goed. Ik moest natuurlijk nog zo veel meer doen dan de twee dingen die hierboven beschreven staan, maar ook dat is allemaal goedgekomen, wel een beetje chaotisch en min of meer op het laatste moment, maar ik geloof dat dat ook wel een beetje bij mij past.

Het enige wat er is, is dat ik het me niet kan voorstellen. Ik kan me niet voorstellen dat ik morgen wegga. Daarom zit ik hier ook redelijk relaxed mijn laatste verslag voor vertrek te typen. Ik kan me niet voorstellen dat ik overmorgen geen Hollands brood meer eet en in mijn winterjas naar de Jumbo ga samen met mijn huisgenootjes. Dat ik niet meer mijn vriendjes en vriendinnetjes hier in Nederland op kan zoeken voor voorlopig en dat het enige Nederlands wat ik voorlopig klets over skype, mail en whatsapp zal zijn. Vrij bizar, maar wat heb ik er een zin in, weg uit de kou! Ik heb behoefte aan een nieuw avontuur :)

Lief Nederland, lieve Nederlanders, lief Utrecht: Tot over 9 maanden!