Op avontuur met mijn liefste zusje

Inmiddels zijn Myrthe en Jaap er alweer 3 nachten en we zijn nu aan het wachten tot we de nachtbus in mogen. Voordat zij kwamen en na mijn afscheid van Joran (die uiteindelijk 2 dagen heeft moeten wachten op zijn vlucht naar rurren, de arme jongen) ben ik nog naar lago titicaca geweest. Een heel mooi meer, het 8 na grootste van de wereld en de hoogste van de wereld. Nogal indrukwekkend, vooral toen de bus over het nauwste punt naar copacabana ging op een vlot..! Bij het meer heb ik twee nachten uitgerust. Na aankomst ben ik direct met een zuidafrikaans meisje naar de isla del sol gegaan. We wilden graag op de noordkant blijven, maar het mocht niet zo zijn. Dan maar op de zuidkant slapen (hoewel de noordkant een stuk mooier is), gelukkig was ook de zuidkant mooi. De volgende ochtend vroeg op om een rondje over het eiland te kunnen lopen. Helaas was ons ontbijt te laat. Er was ons beloofd om half 8 en het was er om 5 over acht nog niet, waar ik mensen van het hostel spotte die ons uiteindelijk ontbijt gaven. Te laat vertrokken, maar ik ben toch het hele eiland afgelopen. Het Zuid-Afrikaanse meisje is niet tot het einde meegegaan want die was niet zo lekker. Dus ik heb in een goed tempo tot de ruines gelopen waar ik een vluchtige blik op heb geworpen terwijl ik iedereen begroette in mijn beste aymara (lokale taal die ik van mijn choro trek gidsen een beetje heb geleerd). Onderweg heb ik heel wat andere toeristen ingehaald; die hadden duidelijk niet zo’n haast! Na de ruines over de andere kant van het eiland terug en toen,terwijl ikover de noordkant liep, kwam ik er achter hoe ontzettend mooi dit was. Prachtige stranden en helder blauwgroen water. Genieten. Onderweg kwam twee zwitserse mensen tegen met wie ik het laatste stuk verder ben gelopen, af en toe de weg vragend. Oprecht een heerlijk wandelingetje van een kilometer of 15-20, mogelijk iets meer. Aan het einde beloonden we onszelf met een kopje thee/koffie. Daarna kwam ik op de zuidkust weer het Zuid-Afrikaanse meisje tegen, ook wachtend op een boot terug naar copacabana vanaf het mooie isla del sol. Hoewel het eiland prachtig was (en er zeker het eerste stuk nauwelijks toeristen waren), was het een beetje jammer want het was erg bewolkt. Bij terugkomst was ik van plan om een heuvel op te klimmen, maar ik had uiteindelijk geen zin en heb lekker een knoflookbroodje besteld en ben gaan skypen en gaan internetten. Terwijl ik daar zat kwamen mijn zwitserse vrienden langs het restaurant lopen. Daar druk naar gezwaaid en toen kwamen ze naarbinnen. Dus spraken we af samen te gaan avondeten, en ik zou om 1900 bij hun hotel zijn. Ondertussen ben ik lekker blijven zitten en heb ik een prachtige zonsondergang gezien die het meer en de wolken een rozerood kleurde. Daarna maar eens een hostel zoeken, waar ik uiteindelijk voor een goedkope prijs een privékamer kon krijgen; dikke prima (er waren ook geen dorms). En om 1900 naar hun hostel vanwaar we naar een restaurantje zijn gegaan en heerlijk uit eten zijn gegaan; ik had nog teveel bolivianos over dus ik heb lekker gesplurged. Wat was ik blij hen tegen te zijn gekomen, want zo na een maand met iemand gereisd te hebben voel ik me toch wel erg alleen, zo in mijn eentje verder reizend.
Toen weer na deze twee nachten pais en vree naar La Paz vanwaar ik om 0340 die nacht terug zou vliegen naar Lima, zodat ik op tijd zou zijn om Myrthe en Jaap op te wachten op het vliegveld. Maar eerst in La Paz was ik nog van plan een klapmes te vinden. Helaas was ik mijn Colombiaanse mes in een busreis kwijtgeraakt . Maar de enigen die ze hadden waren nep zwitserse messen of hele lelijke. Dan maar niet.. Daarna lekker in een restaurantje zitten en KAPSALON eten (ik bereid me alvast goed voor op Nederland) en lekker skypen; altijd goed. Vervolgens terug naar het hostel vanwaar ik een soort taxibusje kon aanhouden en naar het vliegveld kon. Daar begon het wachten en wat duurde dat laaaaaaaaang! Maar uiteindelijk brak het uur aan waarop ik mijn tas ook kon inchecken en kon gaan naar de gate. Maar na uren wachten bij de gate bleek dat door slecht weer het vliegtuig niet bij La Paz kon landen, en instappen gaat zo lastig als het nog aan het vliegen is.. Dus kregen we een empanada (boliviaanse empanadas zijn vies) en een kopje thee. Ik had wel mooi van al het wachten gebruik gemaakt om lekker te skypen. Goed naar het hotel en bidden dat ik voor Myrthe en Jaap lima nog zou bereiken. Zou toch een lullig begin zijn van hun reis als ik er niet zou zijn om ze op te vangen… Maarja was niks aan te doen, dus maar van het hotel gaan genieten. En het was echt een mooi hotel. Gelijk mijn bed in en daarna lekker in BAD :D. Wat een luxe. Oke het water kon niet zo heet als ik eigenlijk wilde maar lekker was het wel. Daarna tas pakken en naar beneden voor de door de vliegtuigmaatschappij betaalde lunch (altijd lekkerder als het gratis is). Helaas mijn klem laten liggen; daar moet ik dan maar een nieuwe van kopen in Perú. Wonder boven wonder kwam mijn vlucht 5 min later aan dan Myrthe en Jaap, die stonden dus nog op hun bagage te wachten en kon ik mooi verassen, waarna er uiteraard gelijk door mij een claim werd gelegd op de dropjessss. Vervolgens nadat we allemaal onze tassen hadden op richting taxi. Direct na de bagageophalen stonden taxis die het voor 130 soles aanboden. Ja halo, 130 soles is veel te veel! Vervolgens daar langs gelopen en naar de volgende beveiligde vliegtuigtaxis gegaan. Ah deze bieden het voor 50 aan. Nog steeds een beetje veel maar wel een enigszins normale prijs. Op naar het huis van Laura, mijn peruviaanse vriendinnetje. Daar aangekomen kreeg ik gelijk op m’n kop dat ze zich zorgen maakte. Ja ze had naar het vliegveld moeten komen en ons op moeten halen. Maar uiteindelijk had zij ook wel door dat het gewoon hartstikke goed was gegaan. Na kadootjes te hebben gegeven en even een lekker kopje koffie met chocolaatjes te hebben gedronken gingen we naar het parque de las aguas waar allemaal coolverlichte fonteinen zijn. Aangezien we maar één nacht in Lima hadden besloot ik dat dat een must-see was. Dus dat deden we, en er werd slechts licht geklaagd dat Myrthe moe was. Waar ze heel erg recht op had na deze vlucht. Dus na het parkje hebben we laura mee uit eten genomen. We hebben onder andere koeienhart en maag gegeten. Zelfs Myrthe en Jaap een paar hapjes gehad en verder gewoon kip en rund gegeten. Vervolgens naar het huis van Laura teruggegaan en lekker gaan slapen. Alle drie waren we kapot, ik met al mijn vertraging en zij met hun lange vlucht. De volgende ochtend werden we keurig om 0700 wakker en zijn we met de familie gaan ontbijten. Wat natuurlijk interessant was, want iedereen op laura na spreekt alleen maar Spaans, maar het was iig gezellig! Daarna met de openbare bus naar de catacombes. Uiteraard liep de vader van Laura even mee naar de bus (straks zouden we het niet vinden), maar we zaten al gauw in de bus en gingen naar het centrum. Vandaar waren we zo bij de catacombes waar we direct aan konden sluiten bij een Engelse rondleiding. De catacombes waren gaaaf. Alleen zoo bizar dat de archeologen ze allemaal netjes op soort hadden gesorteerd en in mooie stapeltjes. Bleef erg vet. Ook om de rest van de kerk te zien uiteraard, maar we kwamen voor de catacombes! Toen lunchen en weer terug naar het huis van Laura waar we onze spullen ophaalden en naar de bus richting Paracas konden. Eerst naar Pisco en vanaf Pisco met de taxi naar Paracas. Daar uiteindelijk aangekomen kwamen we gauw bij het hostel (het was nog even zoeken want alle hostels heten paracas backpackers house), en vandaar zijn we churipan gaan eten. Een broodje met een briljante worst waarmee ik mijn vasten tijdens mijn ziek zijn in La Paz had gebroken. Het zal altijd in mijn hart zitten, dit briljante broodje gebakken worst <3. Oke toen lekker op tijd naar bed want de volgende dag naar de isla de ballestaaas :D.
Op tijd op dus onze 3e dag in Peru samen. Om 0800 vertrok onze tour naar de eilanden, en dat was gaaf, lekker een paar uurtje in een bootje zeeleeuwen en allerlei vogels kijken. Oeh en PINGUINS, supermooi! Vervolgens hadden we vervoer geregeld vanaf het hostel naar huacachina, een oase naast de stad Ica, daar konden we lunchen en vervolgens zijn we met de zandbuggies een woestijn in gegaan en opeens bleek dat deze tour inclusief zandboarden was, we moesten van de duna de la muerte! Maar iedereen heeft het overleefd gelukkig:P. Na dit gedaan te hebben hebben we een taxi geregeld om naar de bus te komen zodat we naar Nasca konden. Vervolgens besluit deze man te onderhandelen, hij kon ons ook wel naar Nasca brengen… Na wat onderhandelen zo gezegd zo gedaan. Het was het dubbele van de prijs, maar hierdoor waren we op tijd voor de uitleg over de Nasca lines in het planetarium. Helemaal voorbereid om de volgende dag er overheen te kunnen vliegen.
De volgende dag konden we een beetje uitslapen; of althans Myrthe en Jaap, ik stond op tijd op om te vragen hoe laat het vervoer zou komen, dat kon mooi om 0900. Ze waren te laat, dus toen heb ik Myrthe en Jaap naar een pinautomaat gestuurd met de belofte ze later op te pikken met het vervoer. Myrthe en Jaap waren net 5min en toen kwam het vervoer. Tot zijn grote frustratie stonden wij niet klaar want ik had hun naar de pinautomaat gestuurd. Hij verzuchtte: alles gaat fout vandaag! Maar uiteindelijk zei de andere meneer dat het geen probleem was en konden we langs de pinautomaat. Daar aangekomen waren Myrthe en Jaap er nog niet. De meneer van het wisselen zei: ze zijn die kant op gelopen. Dus wij daarheen, worden we later teruggefloten door deze zelfde meneer. Ja je zocht een blond meisje en een heeeeele lange jongen toch?!? Die kwamen net naar binnen, en jahoor, daar waren ze. Dus toen door richting het vliegveld. Bij het vliegveld aangekomen: shit camera vergeten. Maar de dame vertelde ons dat we met de derde vlucht mee konden, dus we moesten nog 1.5 uur wachten en in deze tijd konden zij ons gratis heen en weer naar het hostel rijden. Zo gezegd zo gedaan en ook maar gelijk boeken en dat soort onzin opgehaald. Vlakbij het hostel stond de meneer die zo geirriteerd was in de ochtend ons al op te wachten. ‘Kunnen jullie opschieten dan neem ik jullie gelijk mee terug’. Euh ja het was sowieso de bedoeling op te schieten. Deze meneer zal wel gedacht hebben: o nee niet weer die stomme Nederlanders die alles in de soep gooiden. Toen we eenmaal, om 11.00 weer op het vliegtuig waren begon het lange wachten. We dachten 30 min, maar dat viel toch even tegen. Want toen ik het om 1145 ging vragen zouden we 1206 vliegen. Toen om 1206 moesten we uiteindelijk nog tot ca 1300 wachten tot we in de lucht waren. Maat gelukkig was het het wachten waard, heel bijzonder al deze figuren en strepen in het zand.
Daarna de rest van de dag een beetje in Nasca veroefd, gelunchd, dingen gekocht in de supermarkt voor de nachtbus en een beetje koffie gedronken. Op met de nachtbus naar Arequipe! In arequipe kwamen we tegen 0730 aan vanwaar we direct met de taxi, na de kaartjes voor de volgende nachtbus naar Puno te hebben geregeld voor de volgende dag, naar ons hostel gingen. Een chill hostel en we hadden weer lekker een driepersoons kamer. Heerlijk luxe zo privé. Toen we daar geinstalleerd waren zijn we de stad in gegaan om naar het ijsmeisje van ampato, een bevroren mummie, te kunnen kijken. Omdat ze dus diepgevroren was waren de organen nog in perfecte staat en konden ze identificeren wat ze hadden gegeten enzo. Best wel cool dat museum. Daarna door naar het klooster. Maar dat vonden we toch een beetje te duur. 40sol om daar naar binnen te mogen!! Dus alleen er omheen gelopen en een wandeling naar een parkje gemaakt, wat helaas dicht was vanwege protesten. Dus maar door naar boven want misschien konden we eromheen. Helaas kon dat niet en gingen we maar weer min of meer dezelfde weg naar beneden. Daarna naar het andere parkje op aanraden van ons hostel, dat was een uitkijkpunt over de stad en daar heeft Myrthe een leuke handtas gevonden. Onderweg naar het parkje hadden we heerlijke empanadas. Na in het parkje koffie te hebben gedronken en even te hebben uitgerust weer terug naar beneden. Beneden aangekomen gauw een eetplekje gezocht; Jaap had nogal buiikpijn dus hield het bij een soepje. Om 20.00 lagen we alle drie in bed. We zouden namelijk de volgende dag naar de colca cañon gaan voor een tour naar de cruz del condors en onder andere de termale baden. Heerlijk die baden en een boel condors. Helaas nogal ver weg, maar dat hinderde niet, bleef tof. Toen we weer terug waren lekker chillen in het hostel, die voor ons een tour naar de drijvende eilandjes van Puno had geregeld voor de volgende dag bij aankomst. Nadat dat helemaal rond was gingen we de stad in, kijken of we een nieuwe zonnebril voor Myrthe konden vinden en avondeten. Uiteindelijk zijn we bij een pizzeria geeindigd waar we pasta en een calzone hebben gegeten. Helaas geen zonnebril. Toen door naar de volgende nachtbus. Er was wat drama op mijn verdieping (ik zat beneden), want de meneer achter mij zat volgens een mevrouw op de verkeerde plek en wilde niet verhuizen. Ik vond dat die meneer groot gelijk had, want hij zat daar waar zijn stoelnummer was aangewezen, alleen was er een wijziging in de stoelnummers geweest, ja dat kunnen wij niet ruiken toch. Uiteindelijk was iedereen geinstalleerd en konden we vertrekken. Na 5.5 uur, zo’n 5 uur slaap, kwamen we om 0400 aan in Puno. Toen maar gaan ontbijten en toen begon het lange wachten. Gelukkig vond de mevrouw van de agency ons al gauw en we mochten even in het kantoor slapen, daar werden we een uur later weer weggejaagd. En wat was het KOUD. We zaten met z’n drie gewikkeld in twee dekentjes tegen elkaar aan gehuddled om de kou te verdrijven. Myrthe bij jaap op schoot, ik dr tegenaan en maar warmte delen. In de nachtbus was het ook al niet heel lekker warm geweest; we hadden alle drie koude voeten, want de verwarming stond niet aan. Maarja de ochtend kwam en om 0645 gingen we dan eindelijk richting de haven waar de tour om 0700 (min of meer) begon. We hadden een fantastische gids en die legde alles in het spaans en in het engels uit. Luxeeee! Eerste stop: drijvende eilandjes waar we in een typische rieten boot hebben rondgedobberd en riet hebben gegeten. Zo bizar onderweg zagen we een paar mensen die met hun bootje hun eilandje aan het verhuizen waren. De gids wist ons te vertellen dat ze elke twee weken een nieuwe laag riet op het eilandje moeten leggen. Ook zijn er 4 drijvende scholen in het gebied en zelfs een gezondheidspost, hoewel de meeste babies gewoon op de eilandjes worden geboren. Daarna door naar het eiland van Taquile waar we gingen lunchen en van prachtige uitzichten over de isla del sol konden genieten. Ook over dit eiland kon de gids van alles vertellen: het was het enige eiland dat er nog veel inca gebruiken op nahield, het op 2 na grootste eiland en ze hebben geen muilezels/llamas voor het vervoer van de spullen, alles gaat op de rug! Een belangrijk gebruik is dat als je buurman een huis bouwt iedereen moet helpen. Daarnaast staat dit eiland op de wereld erfgoedlijst van Unesco vanwege de hoge kwaliteit van stoffen die er geweven worden. Het frappante: hoewel het machisme erg hoog in het vaandel staat zijn het de mannen die weven en breien… Na de lunch gingen we weer terug richting Puno. De hele dag was al met al een hele leuke dag, vet leuk die drijvende eilandjes. De halve bootreis hebben we over elkaar heen liggen slapen. Myrthe en jaap tegen elkaar aan en ik, die half tegenover hun zat met mn hoofd op Myrthes schoot. Nog steed gewikkeld in dekentjes want het was koud de hele ochtend. Het moet een hilarisch gezicht geweest zijn, maar het was perfect om een beetje bij te kunnen slapen. Op de terugweg ben ik op het dak van het bootje gaan zitten voor het uitzicht en Myrthe en Jaap gingen beneden lekker verder slapen. Echt zin hebben we niet in de volgende nachtbus naar Cusco, waar we waarschijnlijk om 0500 aan zullen komen, maar wat moet dat moet. Daarnaast is Puno niet een stad waar we graag willen verblijven. Al met al we vermaken ons ontzettend en we doen zo veel mogelijk in zo min mogelijk tijd, maar vanaf Cusco doen we het wat rustiger aan..!
Un abrazo fuerte!!!
Ps. Over 11 daagjes ben ik onderweg naar NEDERLAAAAND