Van de Zoutvlakten tot de Choro trek
Blijf op de hoogte en volg Amber
04 Juli 2015 | Bolivia, La Paz
Oke we waren bij de vulkaan.
Eerst wil ik nog iets zeggen over ons reisgezelschap dat bestond uit 7. Allereerst hadden we Nicolás onze chauffeur/gids die een standbeeld verdient. Ik durf te wedden dat niemand zo veilig (en snel) kan rijden. Daarnaast kent NIEMAND de zoutvlakten zo goed als hij, we hebben dingen gezien die de meeste mensen niet zagen, en we waren overal als eersten en vertrokken als laatste. Toen de agency een fout had gemaakt gaf hij ons drie opties om het op te lossen. Wat een held. Dan hadden we Flora, zijn vrouw, de beste boliviaanse kokkin die er is, elke dag werd er heerlijk voor ons gekookt (de lunch maakte ze van te voren klaar en stond ze al minstens om 0500 voor op) en de laatste dag heeft ze een van de lekkerste lasagna’s gemaakt die er bestaat. Kevin was hun extreem schattige kindje van 1 die de hele tijd op mn schouder tikte voor aandacht en die geen moment gehuild heeft in de auto. zo zoet . En we hadden nog twee Fransen in ons gezelschap. Manuela en Nicolas. Manuela was een hele stoere chick die gewoon gewend was bergen op te lopen, die liep dan ook tijdens het beklimmen van de vulkaan als een berggeit samen met Joran uiteraard. Daarbij liep ook de gids, daarachter liep Nicolas de fransman en achteraan kwam ik lekker rustig mijn tijd nemend. De twee Fransen waren fantastisch Joran en ik dachten voor vertrek naar de zoutvlakten, he kut Fransen. Want Fransen zijn normaal altijd zo Frans en met zichzelf en niet sociaal. Dus daar hadden we geen zin in. Maar het bleek juist helemaal leuk te zijn en we hebben wat met ze afgelachen. Perfect reisgezelschap.
Zo nu kan ik verder met de vulkaan, die gingen we op. Vond ik best spannend, maar iig goede manier om te weten of ik huayna potosí zou halen; goede oefening. Voor we op de 3900m waren waar we zouden beginnen moesten we een uur in het donker over de zoutvlakten. Nicolas deed af en toe de lichten uit om zich te orienteren waardoor de rest zich doodschrok. Ik sliep lekker dus ik had niks door. Aan het einde van de vulkaan opklimmen was ik er niet eens als laatste, maar als tweede na Joran. Hoewel dat was omdat Manuela vlak voor de top op Nicolas besloot te wachten ik dacht huphuphup doorlopen op naar de top, ben er bijna!! En wat was het mooi. Deze vulkaan had allerlei fantastische kleuren en was prachtig. Alhoewel het laatste stuk uitglijden was over allemaal losse steentjes was het adembenemend (ook letterijk) veel te weinig zuurstof op 5200 m. Na een poosje op de top maar weer naar beneden (daar lekker een bammetje gegeten en een heerlijke zoete appel; zo verdiend. Toen weer naar beneden. Lekker glijden over de steentjes. Helaas was Nicolas een beetje op, die had te hard naar boven gelopen. Maar dat kon de pret niet drukken. Dus toen we er bijna waren op naar de mummies. Nicolas wilde niet, maar de ‘gids’ (hij deed niks meer dan lopen en wijzen en onverstaanbaar brabbelen als we een vraag stelden) had geen genade. Dus op naar de mummies die vet hip waren. Mensen (botten) die in allerlei posities zaten/lagen, volgens de gids zoals ze ze hadden aangetroffen; lekker luguber. Daarna weer naar de plek waar onze gids ons al trouw op stond te wachten én op naar het hostel. Waar we na eventjes chillen richting zoutvlakten zouden gaan voor zonsondergang. Toen was het twijfelen of we een douche zouden nemen. Nadat Manuela ons kon vertellen dat deze nou niet echt warm was besloten we dan nog maar een dagje te stinken en lekker in La Paz een hete douche op te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Stinkend de bus in na 5 dagen niet gedoucht te hebben. Maar gelukkig stonken we samen. Maar eerste nog naar het eiland incahuasi en gekke foto’s make op de zoutvlakten.
Op Incahuasi konden we prachtig de zonsopgang zien over de cactussen en toen dat gebeurt was (ook daar waren we als eerste, dus we zagen het mooiste gedeelte wat de rest miste). En daarna gekke foto’s maken, perspectief bestaat namelijk niet op de zoutvlakten. Vervolgens een korte stop bij het treinkerkhof. Heel veel mensen die daar op de foto aan het gaan waren. En wij een beetje klauteren. Toen naar de plek in Uyuni waar we ons laatste heerlijke eten van Flora kregen. Nicolas zette ons af bij het busstation in Uyuni en dat was het helaas alweer. DAAAAAG beste gids ter wereld van Torre Tours!!!
Na uyuni op naar La Paz. Lekker stinken in de nachtbus. Voordat ie ging eerst een internetcafé in waar we heerlijk het internet hebben misbruikt. Naar La Paz was een voorspoedige reis (met Wi-Fi.. WAAAT Bolivia? Wi-Fi in de bus? Het bestaat dus echt). Toen we aankamen gauw naar Loki, we hadden gelezen dat daar de beste douches waren, en heerlijk warm douchen. De rest van deze dag hebben we besteed aan cadeautjeeees. La Paz is zo lekker goedkoop. Dus allemaal mooie souvenirtjes gekocht en een goede agency voor Huayna Potosí uitgezocht om de volgende dag naar Huayna Potosí te kunnen.
De dag was eindelijk daar, de begin van de trek naar huayna Potosí, alweer ca. 10 dagen geleden. De eerste dag was makkelijk, lekker ijsklimmen oefenen met een pikhouweel en onze ijsschoenen waar onze gids ons verschillende technieken leren. Supermooi, lekker klimmennnnn. IJsklimmen bleek niet helemaal voor mij, je moet zo hard slaan met die ijsbijl, maar leuk was het wel. Onze gids maakte een beetje een raar grapje (hij hield een uur vol dat we niet naar boven zouden kunnen want het zou sneeuwen) maar verder een prima kerel en savonds bleek dat hij niet slecht kookten, dus het zou allemaal wel. Volgende dag naar boven, naar high camp. Nadat ik had besloten de helft van mn warme kleding niet nodig te hebben en we alles op onze tas hadden vastgemaakt, (ZWAAR) we hadden zware speciale plastic schoenen, de ijsbijl, de metalen onderbinders, alle warme kleding, de slaapzak, onze snoepjes en natuurlijk wat fruit (en natuurlijk 2l water), gingen we uiteindelijk. Dat was nog best pittig, 500m stijgen zo zwaar bepakt. En ik ging me toch een partij langzaam, maar heb het gehaald. Zeker toen Joran halverwege aanbood mijn ijsbijl en mijn water over te nemen. Maar de gids maakte weer een heel leuk ‘grapje’, hij zei: op dit tempo halen we het nooit. Nou voelde ik me al kut, want ik was de langzaamste van iedereen van base camp van onze groep en was als de dood dat ik ervoor zou zorgen dat Joran het niet zou halen. Ook dit hielde de gids weer heel leuk vol. Toen we boven waren hield hij het nog steeds vol, dus heb ik een hoekje voor mezelf gezocht buiten waar ik kon huilen en in mijn dagboek kon schrijven, het enige overbodige wat ik bij me had. Bleek dus helemaal niet overbodig. Gelukkig kon Joran me toen ik ook thee besloot te drinken vertellen dat de gids een oelewapper was en dat ik het echt wel zou halen (wat uiteraard niet geloofde). Toen de gids voor het eten langskwam vroeg ik kan je even gewoon serieus zijn en zeggen of je denkt of we het halen of niet? Waarop hij nog steeds leuke grapjes bleef maken terwijl ik tranen in mijn ogen had (echt een leuke man). Na het eten zei ie: ja je moet niet denken dat je het niet kan. Gewoon positief beginnen, als je denkt dat je het niet kan lukt het niet. Enige positieve wat ie zei. Na het eten hebben we nog een paar potjes gekaart en zijn we om 1800 braaf gaan slapen, want om 00.00 moesten we op, om om 01.00 te kunnen beginnen. Zo gezegd zo gedaan. Bij het wakker worden had ik hoofdpijn en was ik misselijk, maar ik heb maar gewoon een acetozolamide genomen en een ibu en heb lekker mijn mond gehouden over de misselijkheid (straks mocht ik niet mee!!!). Daar gingen we om 01.10 waren we de eerste groep die vertrok na nog een beetje opgejaagd te zijn door Theo onze gids (ik wilde nog naar de WC; ‘wel opschieten hoor, we hebben maar weinig tijd!!’). Maar we gingen als eerste. Al gauw werden we ingehaald door een andere groep. Maar dat hinderde ons niet; slow and steady wins de race. Nog een groep. Nog een groep. Theo weer een leuke opmerking: ‘we vertrekken als eerste maar komen als laatste aan’. Lekker motiverend. Maar goed we liepen gestaag door en het viel ons reuze mee, op deze manier zouden we het wel 6u volhouden. Dus lekker door blijven gaan. Ik werd er wel een beetje gedeprimeerd van dat iedereen ons inhaalde, want straks zouden we het niet halen. Theo zei ook steeds: we moeten wel doorlopen anders halen we de top niet hoor!!! Maar gelukkig bleven we steeds een zee van lichtjes achter ons zien (net sint maarten). Dus het ging goed. Na verloop van tijd besloot Theo ineens van de weg af te gaan. Hij had wel wat gezegd, maar het was niet te verstaan, en ook als we vroegen om opheldering: onverstaanbaar. Hij was alleen verstaanbaar als hij ons probeerde te demotiveren… Dus naar rechts gingen we, ploegen door hoge sneeuw, alsof het nog niet vermoeiend genoeg was. Vervolgens maakte hij ineens een bocht en werd er ruw aan mijn touw getrokken waardoor ik struikelde. Doorlopen anders gaan we terug was de opmerking. Bij het terugklimmen op de weg werd er nog eens aan mijn touw getrokken en viel ik, als je nu niet doorloopt gaan we terug was de opmerking toen ik opstond en mijn ijsbijl goed wilde doen. Dus maar doorlopen en al lopend op adem proberen te komen. We liepen door en hielden vanaf het begin elk uur een pauze en eerlijk gezegd was het tempo redelijk perfect op het stukje ploegen na. Na verloop van tijd kwamen we bij de kleine ‘ijsklim’ aan, daar konden we even uitrusten want Theo moest eerst omhoog. Toen ik terwijl hij adviezen riep en daar gauw achteraan Joran. Dat was wel gaaf maar zóoooo vermoeiend op deze hoogte. Gelukkig mochten we eenmaal boven na een klein stukje lopen weer even uitrusten met warme thee met suiker <3, zo lekker na al die inspanning. En chocolaatjes die we zelf meehadden. Vervolgens nog een uur en daarna nog een half uur en dan zouden we aan de muur beginnnen. Die een uur zou zijn zonder zitpauzes. Maar voor we daaraan begonnen kregen we heerlijk nog een kopje warme thee met suiker. Onze water was inmiddels half bevroren. Toen het laatste uur. Wij heel rustig, elke tien passen even uitrusten. Terwijl Theo steeds zei dat we door moesten lopen; zo zouden we er nooit komen (wat was er toch gebeurt met de man die de eerste dag zei dat hij er een keer tien uur over had gedaan met een groep). Maar wij liepen regelmatig pauze nemend. Kom nou we waren er bijna! We hadden de tijd. We begonnen om half 6 aan het laatste uur en hoefden er wat ons betreft pas om 0655 te zijn voor de zonsopkomst om 0700. We hadden nog anderhalf uur. En het was een hele stijle spannende klim. Better safe than sorry. Onderweg nog een keertje ingehaald, maar dat hinderde niet, inmiddels was zelfs ik zeker dat we het zouden halen. Hoewel Theo de hele tijd dreigde: doorlopen anders gaan we terug. Bij het begin van de laatste twintig minuten, om 0600 zei theo: vanaf hier is het nog een uur (zeker weer een slechte grap). Maar we mochten even uitrusten, en daarna gingen we weer met de opmerking van Joran tegen mij, kijkend naar de afstand: ‘dit kan echt geen uur zijn, eerder twintig minuten’. En inderdaad na 25 minuten waren we op de top. Wat geweldig. WE HEBBEN HET GEHAALD:D. Ik kon bijna huilen van geluk. Op de top plofde ik neer en kreeg ik na een paar seconden al de opdracht: maak eens een foto! Van Joran die een victory pose aannam natuurlijk. Dus na een fotosessie en foto’s van alle kanten + ruim 45 minuten op de top zodat we goed konden genieten, gingen we weer naar beneden. Hoewel Theo al eerder aan het zeuren was dat we terug moesten. Maar wij gingen lekker niet. Onderweg naar beneden konden we goed zien hoe stijl dat laatste stuk was geweest en deden we dus weer rustig aan. Toen ik even pauze nam; even van het uitzicht genieten voelde ik een duwtje in mijn rug. Waarop ik beledigd tegen Theo zei; die op de terugweg achter me liep; je hoeft me niet te duwen we hebben alle tijd. De reactie was: nee we moeten opschieten, als de sneeuw smelt is het gevaarlijk. En vervolgens: ik duwde je helemaal niet. Yeah right. Was zeker sinterklaas. Maar we liepen door. Hoewel Theo de rest van de reis heeft zitten bellen was het verder prima. Joran en ik hielden pauze wanneer we zin hadden. Toen we er bijna waren was ik op. Maar we hebben het gehaald. Van boven tot hoogkamp en wat was het ongelovelijk mooi. Toen nog van hoogkamp naar laagkamp. Slik. Maar ook dat gingen we doen. Joran die zei voor we gingen: als je mij niet al je zware dingen geeft pak ik ze van je af. Daar was dus mee gezegd; ik ruilde mijn plastic schoenen, ijsbijl en slaapmat (die overigens veel dikker en zwaarder was dan de zijne) in voor zijn crampons (die van metaal zijn en ook niet licht zijn). Bovendien mochten we een uurtje uitursten, dus ik met lichte tas en allebei met goede moed gingen we naar beneden. Wat was ik die jongen dankbaar want ik was kapot toen we bij hoogkamp aankwamen en kon wel huilen bij de gedachte dat we nog verder naar beneden moesten. Ik voorop. Na de eerste drie stappen gleed ik (natuurlijk) al uit en kukelde ik zo ondersteboven naar beneden. Toen ik me opving met mijn hand lag juist daar een grote plak ijs en gleed ik dus alleen maar verder waar ik na een klein stukje glijden ondersteboven tot stilstand kwam. Tsja. Hoe kwam ik nu weer op mijn voeten? Dat was de enige keer dat de gids punten verdiende. Die kwam namelijk vol schrik aangerend terwijl ik al riep dat alles goed was. Hij trok me aan mijn hand overeind en duwde zijn wandelstok in mijn handen met de opmerking dat ik die maar moest gebruiken, naar beneden lopen was gevaarlijk. Onderweg naar beneden ben ik nog een paar keer bijna uitgegleden, maar mijn tas was licht en alles ging goed. Eindelijk was ik een keer zonder moeite even snel als Joran. Uiteindelijk kwamen we tegen twaalven aan bij de auto. Yes gehaald. We mochten naar La Paz! Nadat we onze spullen hadden afgeleverd en doei gezegd hadden tegen Theo (Waar we normaal wel even afscheid nemen was dit nu gewoon: oke doei we gaan..) gingen we gauw naar Loki om nogmaals van hun heerlijke douche te genieten. Daarna ben ik tegen drie uur het bed in gestort terwijl Joran volop de Wi-Fi ging gebruiken. Tegen 5 uur maakte ie me wakker, maar ik kon het nog niet aan, dus we zijn uiteindelijk rond 1800 gaan eten. Lekker naar een Mexicaan waar ik slechts een toetje had genomen, ik kon het eten echt nog niet aan. Maar het toetje was heerlijke mangomousse. Had nogal last van mijn buik en voelde me ziek.
De volgende dag maar rustig aandoen en op zoek gaan naar een agency voor de choro trek. We besloten in zee te gaan met adolfo andino. Aangeraden door Nederlanders die bij hun de spullen hadden gehuurd. En ons konden vertellen dat het echt een hel was om dat zwaar bepakt te doen, aangezien het ca 20k per dag en verschrikkelijk voor je knieen vanwege het vele afdalen. Wij besloten dat we na huayna potosí wel recht hadden op een gids/porter. Bovendien maar 800 BS pp (omgerekend ca 110 euro). Absoluut de moeite waard. Die dag hebben we ook gebruikt om bij de agency over Theo te klagen. Zoals hij had gedaan was echt niet oké. De man van de agency, toen ik daar alweer had zitten huilen (mede omdat ik me beroerd voelde en vlak daarvoor bijna had gebraakt) verzekerde me dat hij persoonlijk met Theo zou praten, hij vond dat dit echt niet normaal was. Savonds zijn we bij een vette kiptent gaan eten, ik had inmiddels behoefte aan iets vets, een goed teken. Helaas was ik na een paar happen mn burger zat (voelde me nou niet echt top), dan nog maar een glaasje fris..!
De laatste dag voor de choro trek gingen we naar de vallei van de maan na lekker rustig aan te hebben gedaan in de ochtend. Dat en de choro trek is voor de volgende keer. Nu douchen en helaas alweer mijn laatste avondmaal met Joran, wat hebben we een toffe tijd gehad met z’n tweeen en veel gave dingen gezien.
Un Abrazo fuerte!! <3
Eerst wil ik nog iets zeggen over ons reisgezelschap dat bestond uit 7. Allereerst hadden we Nicolás onze chauffeur/gids die een standbeeld verdient. Ik durf te wedden dat niemand zo veilig (en snel) kan rijden. Daarnaast kent NIEMAND de zoutvlakten zo goed als hij, we hebben dingen gezien die de meeste mensen niet zagen, en we waren overal als eersten en vertrokken als laatste. Toen de agency een fout had gemaakt gaf hij ons drie opties om het op te lossen. Wat een held. Dan hadden we Flora, zijn vrouw, de beste boliviaanse kokkin die er is, elke dag werd er heerlijk voor ons gekookt (de lunch maakte ze van te voren klaar en stond ze al minstens om 0500 voor op) en de laatste dag heeft ze een van de lekkerste lasagna’s gemaakt die er bestaat. Kevin was hun extreem schattige kindje van 1 die de hele tijd op mn schouder tikte voor aandacht en die geen moment gehuild heeft in de auto. zo zoet . En we hadden nog twee Fransen in ons gezelschap. Manuela en Nicolas. Manuela was een hele stoere chick die gewoon gewend was bergen op te lopen, die liep dan ook tijdens het beklimmen van de vulkaan als een berggeit samen met Joran uiteraard. Daarbij liep ook de gids, daarachter liep Nicolas de fransman en achteraan kwam ik lekker rustig mijn tijd nemend. De twee Fransen waren fantastisch Joran en ik dachten voor vertrek naar de zoutvlakten, he kut Fransen. Want Fransen zijn normaal altijd zo Frans en met zichzelf en niet sociaal. Dus daar hadden we geen zin in. Maar het bleek juist helemaal leuk te zijn en we hebben wat met ze afgelachen. Perfect reisgezelschap.
Zo nu kan ik verder met de vulkaan, die gingen we op. Vond ik best spannend, maar iig goede manier om te weten of ik huayna potosí zou halen; goede oefening. Voor we op de 3900m waren waar we zouden beginnen moesten we een uur in het donker over de zoutvlakten. Nicolas deed af en toe de lichten uit om zich te orienteren waardoor de rest zich doodschrok. Ik sliep lekker dus ik had niks door. Aan het einde van de vulkaan opklimmen was ik er niet eens als laatste, maar als tweede na Joran. Hoewel dat was omdat Manuela vlak voor de top op Nicolas besloot te wachten ik dacht huphuphup doorlopen op naar de top, ben er bijna!! En wat was het mooi. Deze vulkaan had allerlei fantastische kleuren en was prachtig. Alhoewel het laatste stuk uitglijden was over allemaal losse steentjes was het adembenemend (ook letterijk) veel te weinig zuurstof op 5200 m. Na een poosje op de top maar weer naar beneden (daar lekker een bammetje gegeten en een heerlijke zoete appel; zo verdiend. Toen weer naar beneden. Lekker glijden over de steentjes. Helaas was Nicolas een beetje op, die had te hard naar boven gelopen. Maar dat kon de pret niet drukken. Dus toen we er bijna waren op naar de mummies. Nicolas wilde niet, maar de ‘gids’ (hij deed niks meer dan lopen en wijzen en onverstaanbaar brabbelen als we een vraag stelden) had geen genade. Dus op naar de mummies die vet hip waren. Mensen (botten) die in allerlei posities zaten/lagen, volgens de gids zoals ze ze hadden aangetroffen; lekker luguber. Daarna weer naar de plek waar onze gids ons al trouw op stond te wachten én op naar het hostel. Waar we na eventjes chillen richting zoutvlakten zouden gaan voor zonsondergang. Toen was het twijfelen of we een douche zouden nemen. Nadat Manuela ons kon vertellen dat deze nou niet echt warm was besloten we dan nog maar een dagje te stinken en lekker in La Paz een hete douche op te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Stinkend de bus in na 5 dagen niet gedoucht te hebben. Maar gelukkig stonken we samen. Maar eerste nog naar het eiland incahuasi en gekke foto’s make op de zoutvlakten.
Op Incahuasi konden we prachtig de zonsopgang zien over de cactussen en toen dat gebeurt was (ook daar waren we als eerste, dus we zagen het mooiste gedeelte wat de rest miste). En daarna gekke foto’s maken, perspectief bestaat namelijk niet op de zoutvlakten. Vervolgens een korte stop bij het treinkerkhof. Heel veel mensen die daar op de foto aan het gaan waren. En wij een beetje klauteren. Toen naar de plek in Uyuni waar we ons laatste heerlijke eten van Flora kregen. Nicolas zette ons af bij het busstation in Uyuni en dat was het helaas alweer. DAAAAAG beste gids ter wereld van Torre Tours!!!
Na uyuni op naar La Paz. Lekker stinken in de nachtbus. Voordat ie ging eerst een internetcafé in waar we heerlijk het internet hebben misbruikt. Naar La Paz was een voorspoedige reis (met Wi-Fi.. WAAAT Bolivia? Wi-Fi in de bus? Het bestaat dus echt). Toen we aankamen gauw naar Loki, we hadden gelezen dat daar de beste douches waren, en heerlijk warm douchen. De rest van deze dag hebben we besteed aan cadeautjeeees. La Paz is zo lekker goedkoop. Dus allemaal mooie souvenirtjes gekocht en een goede agency voor Huayna Potosí uitgezocht om de volgende dag naar Huayna Potosí te kunnen.
De dag was eindelijk daar, de begin van de trek naar huayna Potosí, alweer ca. 10 dagen geleden. De eerste dag was makkelijk, lekker ijsklimmen oefenen met een pikhouweel en onze ijsschoenen waar onze gids ons verschillende technieken leren. Supermooi, lekker klimmennnnn. IJsklimmen bleek niet helemaal voor mij, je moet zo hard slaan met die ijsbijl, maar leuk was het wel. Onze gids maakte een beetje een raar grapje (hij hield een uur vol dat we niet naar boven zouden kunnen want het zou sneeuwen) maar verder een prima kerel en savonds bleek dat hij niet slecht kookten, dus het zou allemaal wel. Volgende dag naar boven, naar high camp. Nadat ik had besloten de helft van mn warme kleding niet nodig te hebben en we alles op onze tas hadden vastgemaakt, (ZWAAR) we hadden zware speciale plastic schoenen, de ijsbijl, de metalen onderbinders, alle warme kleding, de slaapzak, onze snoepjes en natuurlijk wat fruit (en natuurlijk 2l water), gingen we uiteindelijk. Dat was nog best pittig, 500m stijgen zo zwaar bepakt. En ik ging me toch een partij langzaam, maar heb het gehaald. Zeker toen Joran halverwege aanbood mijn ijsbijl en mijn water over te nemen. Maar de gids maakte weer een heel leuk ‘grapje’, hij zei: op dit tempo halen we het nooit. Nou voelde ik me al kut, want ik was de langzaamste van iedereen van base camp van onze groep en was als de dood dat ik ervoor zou zorgen dat Joran het niet zou halen. Ook dit hielde de gids weer heel leuk vol. Toen we boven waren hield hij het nog steeds vol, dus heb ik een hoekje voor mezelf gezocht buiten waar ik kon huilen en in mijn dagboek kon schrijven, het enige overbodige wat ik bij me had. Bleek dus helemaal niet overbodig. Gelukkig kon Joran me toen ik ook thee besloot te drinken vertellen dat de gids een oelewapper was en dat ik het echt wel zou halen (wat uiteraard niet geloofde). Toen de gids voor het eten langskwam vroeg ik kan je even gewoon serieus zijn en zeggen of je denkt of we het halen of niet? Waarop hij nog steeds leuke grapjes bleef maken terwijl ik tranen in mijn ogen had (echt een leuke man). Na het eten zei ie: ja je moet niet denken dat je het niet kan. Gewoon positief beginnen, als je denkt dat je het niet kan lukt het niet. Enige positieve wat ie zei. Na het eten hebben we nog een paar potjes gekaart en zijn we om 1800 braaf gaan slapen, want om 00.00 moesten we op, om om 01.00 te kunnen beginnen. Zo gezegd zo gedaan. Bij het wakker worden had ik hoofdpijn en was ik misselijk, maar ik heb maar gewoon een acetozolamide genomen en een ibu en heb lekker mijn mond gehouden over de misselijkheid (straks mocht ik niet mee!!!). Daar gingen we om 01.10 waren we de eerste groep die vertrok na nog een beetje opgejaagd te zijn door Theo onze gids (ik wilde nog naar de WC; ‘wel opschieten hoor, we hebben maar weinig tijd!!’). Maar we gingen als eerste. Al gauw werden we ingehaald door een andere groep. Maar dat hinderde ons niet; slow and steady wins de race. Nog een groep. Nog een groep. Theo weer een leuke opmerking: ‘we vertrekken als eerste maar komen als laatste aan’. Lekker motiverend. Maar goed we liepen gestaag door en het viel ons reuze mee, op deze manier zouden we het wel 6u volhouden. Dus lekker door blijven gaan. Ik werd er wel een beetje gedeprimeerd van dat iedereen ons inhaalde, want straks zouden we het niet halen. Theo zei ook steeds: we moeten wel doorlopen anders halen we de top niet hoor!!! Maar gelukkig bleven we steeds een zee van lichtjes achter ons zien (net sint maarten). Dus het ging goed. Na verloop van tijd besloot Theo ineens van de weg af te gaan. Hij had wel wat gezegd, maar het was niet te verstaan, en ook als we vroegen om opheldering: onverstaanbaar. Hij was alleen verstaanbaar als hij ons probeerde te demotiveren… Dus naar rechts gingen we, ploegen door hoge sneeuw, alsof het nog niet vermoeiend genoeg was. Vervolgens maakte hij ineens een bocht en werd er ruw aan mijn touw getrokken waardoor ik struikelde. Doorlopen anders gaan we terug was de opmerking. Bij het terugklimmen op de weg werd er nog eens aan mijn touw getrokken en viel ik, als je nu niet doorloopt gaan we terug was de opmerking toen ik opstond en mijn ijsbijl goed wilde doen. Dus maar doorlopen en al lopend op adem proberen te komen. We liepen door en hielden vanaf het begin elk uur een pauze en eerlijk gezegd was het tempo redelijk perfect op het stukje ploegen na. Na verloop van tijd kwamen we bij de kleine ‘ijsklim’ aan, daar konden we even uitrusten want Theo moest eerst omhoog. Toen ik terwijl hij adviezen riep en daar gauw achteraan Joran. Dat was wel gaaf maar zóoooo vermoeiend op deze hoogte. Gelukkig mochten we eenmaal boven na een klein stukje lopen weer even uitrusten met warme thee met suiker <3, zo lekker na al die inspanning. En chocolaatjes die we zelf meehadden. Vervolgens nog een uur en daarna nog een half uur en dan zouden we aan de muur beginnnen. Die een uur zou zijn zonder zitpauzes. Maar voor we daaraan begonnen kregen we heerlijk nog een kopje warme thee met suiker. Onze water was inmiddels half bevroren. Toen het laatste uur. Wij heel rustig, elke tien passen even uitrusten. Terwijl Theo steeds zei dat we door moesten lopen; zo zouden we er nooit komen (wat was er toch gebeurt met de man die de eerste dag zei dat hij er een keer tien uur over had gedaan met een groep). Maar wij liepen regelmatig pauze nemend. Kom nou we waren er bijna! We hadden de tijd. We begonnen om half 6 aan het laatste uur en hoefden er wat ons betreft pas om 0655 te zijn voor de zonsopkomst om 0700. We hadden nog anderhalf uur. En het was een hele stijle spannende klim. Better safe than sorry. Onderweg nog een keertje ingehaald, maar dat hinderde niet, inmiddels was zelfs ik zeker dat we het zouden halen. Hoewel Theo de hele tijd dreigde: doorlopen anders gaan we terug. Bij het begin van de laatste twintig minuten, om 0600 zei theo: vanaf hier is het nog een uur (zeker weer een slechte grap). Maar we mochten even uitrusten, en daarna gingen we weer met de opmerking van Joran tegen mij, kijkend naar de afstand: ‘dit kan echt geen uur zijn, eerder twintig minuten’. En inderdaad na 25 minuten waren we op de top. Wat geweldig. WE HEBBEN HET GEHAALD:D. Ik kon bijna huilen van geluk. Op de top plofde ik neer en kreeg ik na een paar seconden al de opdracht: maak eens een foto! Van Joran die een victory pose aannam natuurlijk. Dus na een fotosessie en foto’s van alle kanten + ruim 45 minuten op de top zodat we goed konden genieten, gingen we weer naar beneden. Hoewel Theo al eerder aan het zeuren was dat we terug moesten. Maar wij gingen lekker niet. Onderweg naar beneden konden we goed zien hoe stijl dat laatste stuk was geweest en deden we dus weer rustig aan. Toen ik even pauze nam; even van het uitzicht genieten voelde ik een duwtje in mijn rug. Waarop ik beledigd tegen Theo zei; die op de terugweg achter me liep; je hoeft me niet te duwen we hebben alle tijd. De reactie was: nee we moeten opschieten, als de sneeuw smelt is het gevaarlijk. En vervolgens: ik duwde je helemaal niet. Yeah right. Was zeker sinterklaas. Maar we liepen door. Hoewel Theo de rest van de reis heeft zitten bellen was het verder prima. Joran en ik hielden pauze wanneer we zin hadden. Toen we er bijna waren was ik op. Maar we hebben het gehaald. Van boven tot hoogkamp en wat was het ongelovelijk mooi. Toen nog van hoogkamp naar laagkamp. Slik. Maar ook dat gingen we doen. Joran die zei voor we gingen: als je mij niet al je zware dingen geeft pak ik ze van je af. Daar was dus mee gezegd; ik ruilde mijn plastic schoenen, ijsbijl en slaapmat (die overigens veel dikker en zwaarder was dan de zijne) in voor zijn crampons (die van metaal zijn en ook niet licht zijn). Bovendien mochten we een uurtje uitursten, dus ik met lichte tas en allebei met goede moed gingen we naar beneden. Wat was ik die jongen dankbaar want ik was kapot toen we bij hoogkamp aankwamen en kon wel huilen bij de gedachte dat we nog verder naar beneden moesten. Ik voorop. Na de eerste drie stappen gleed ik (natuurlijk) al uit en kukelde ik zo ondersteboven naar beneden. Toen ik me opving met mijn hand lag juist daar een grote plak ijs en gleed ik dus alleen maar verder waar ik na een klein stukje glijden ondersteboven tot stilstand kwam. Tsja. Hoe kwam ik nu weer op mijn voeten? Dat was de enige keer dat de gids punten verdiende. Die kwam namelijk vol schrik aangerend terwijl ik al riep dat alles goed was. Hij trok me aan mijn hand overeind en duwde zijn wandelstok in mijn handen met de opmerking dat ik die maar moest gebruiken, naar beneden lopen was gevaarlijk. Onderweg naar beneden ben ik nog een paar keer bijna uitgegleden, maar mijn tas was licht en alles ging goed. Eindelijk was ik een keer zonder moeite even snel als Joran. Uiteindelijk kwamen we tegen twaalven aan bij de auto. Yes gehaald. We mochten naar La Paz! Nadat we onze spullen hadden afgeleverd en doei gezegd hadden tegen Theo (Waar we normaal wel even afscheid nemen was dit nu gewoon: oke doei we gaan..) gingen we gauw naar Loki om nogmaals van hun heerlijke douche te genieten. Daarna ben ik tegen drie uur het bed in gestort terwijl Joran volop de Wi-Fi ging gebruiken. Tegen 5 uur maakte ie me wakker, maar ik kon het nog niet aan, dus we zijn uiteindelijk rond 1800 gaan eten. Lekker naar een Mexicaan waar ik slechts een toetje had genomen, ik kon het eten echt nog niet aan. Maar het toetje was heerlijke mangomousse. Had nogal last van mijn buik en voelde me ziek.
De volgende dag maar rustig aandoen en op zoek gaan naar een agency voor de choro trek. We besloten in zee te gaan met adolfo andino. Aangeraden door Nederlanders die bij hun de spullen hadden gehuurd. En ons konden vertellen dat het echt een hel was om dat zwaar bepakt te doen, aangezien het ca 20k per dag en verschrikkelijk voor je knieen vanwege het vele afdalen. Wij besloten dat we na huayna potosí wel recht hadden op een gids/porter. Bovendien maar 800 BS pp (omgerekend ca 110 euro). Absoluut de moeite waard. Die dag hebben we ook gebruikt om bij de agency over Theo te klagen. Zoals hij had gedaan was echt niet oké. De man van de agency, toen ik daar alweer had zitten huilen (mede omdat ik me beroerd voelde en vlak daarvoor bijna had gebraakt) verzekerde me dat hij persoonlijk met Theo zou praten, hij vond dat dit echt niet normaal was. Savonds zijn we bij een vette kiptent gaan eten, ik had inmiddels behoefte aan iets vets, een goed teken. Helaas was ik na een paar happen mn burger zat (voelde me nou niet echt top), dan nog maar een glaasje fris..!
De laatste dag voor de choro trek gingen we naar de vallei van de maan na lekker rustig aan te hebben gedaan in de ochtend. Dat en de choro trek is voor de volgende keer. Nu douchen en helaas alweer mijn laatste avondmaal met Joran, wat hebben we een toffe tijd gehad met z’n tweeen en veel gave dingen gezien.
Un Abrazo fuerte!! <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
