In Nicaragua

Dinsdag hebben Vriendinnetjes en mijn zusje me uitgezwaaid, ik heb slechts een paar tranen gelaten en daar ging ik. Op naar mijn grote avontuur. Ze zeggen altijd: alle begin is moeilijk. Dat is voor mij nog nooit zo waar geweest. Mijn reis is totaal voorspoedig verlopen, tot het moment dat ik in Nicaragua langs de immigratie moest. Ik moest daar namelijk tien dollar betalen. Tien dollar, in principe helemaal niks, maar je moet het wel bij je hebben. Daar heb ik mijn eerste fout gemaakt: ik had helemaal geen contact geld bij me. Maar ik had mijn creditcard en mijn pinpas bij me, en er was een pinautomaat. Zou geen problemen moeten geven... Toch? Helaas, ook daar klopte geen hout van, deze pinautomaat accepteerde mijn creditcard én mijn pinpas niet. Het leek erop dat ik vast zou komen te zitten, nu begon het me toch wel een beetje heet onder de voeten te worden (dat wil zeggen: ik was simpelweg bang). Stond ik daar huilend toe te kijken hoe alle andere mensen wel verder mochten lopen. Ik niet. Toen liepen daar de dames die naast mij in het vliegtuig hadden gezeten langs mij, eentje vroeg: is er wat mis. Ik al snikkend in mijn beste spaans uitleggen dat ik écht wel geld had, maar dat ze mijn pinpas nergens accepteerden. Zij was mijn reddende engel, en ik denk dat ik haar de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. Ze gaf mij 20 euro en drukte mij op het hart dat ik dat kon omwisselen voor 20 dollar zodat ik in ieder geval iets zou hebben. Daarnaast vertelde zij mij dat ik de volgende dag langs de embassade moest om alles in orde te maken. Ik kon haar wel zoenen, ik naar de boze bewaker meneer rennen om te vertellen dat ik toch wel geld had, en dat ik zou gaan wisselen en dat alles goedkwam.

Toen moest ik nog mijn chauffeur vinden. Die zou immers op mij staan te wachten, buiten werd ik gelijk besprongen door verschillende taxi chauffeurs of ik een taxi nodig had. Ja ik had een taxi nodig, mijn eigen taxi.. waar was die eigenlijk? Gelukkig kwam er een paar tellen later een jongen van een jaar of twintig met een bordje met daarop geschreven 'Amber van Delft, Spanish school'. Het zag er allemaal een beetje dubieus uit, maar ik had niet echt een andere keus (ik had geen geld en geen flauw idee waar ik precies heen moest), dus ik ben maar met hem meegegaan naar een ietwat dubieus uitziende taxi. Gelukkig bleek dit inderdaad een totaal betrouwbare jongeman van de Spaansschool die mij veilig naar mijn gastgezin heeft gebracht. Bij mijn gastgezin was alles dicht, maar dat maakte niet uit, want ze bleven met mij wachten tot iemand de deur opende.

Ik heb mijn eerste avontuur wel gehad, en heb wat mij betreft voorlopig wel genoeg avontuur gehad. Nu mag alles van mij wel soepel verlopen, en ik heb geleerd altijd iets aan geld mee te nemen, want dit hoef ik nooit meer mee te maken.

Goed nu ook nog wat leuke verhalen. Vanmorgen ging ik opstaan en ik vreesde al dat mijn ontbijt zou zijn gallopinto; frijoles con arroz; ofwel: bonen met rijst. In plaats daarvan kreeg ik een heerlijk perfect gebakken eitje met brood, tomaten en sap waar ik van heb genoten. Toen naar mijn Spaanse school waar ik mijn Spaanse leraar ontmoette, die echt een schat is en die mij ontzettend veel leert en daarnaast ook gewoon gezellig is. In de middag kreeg ik alweer heerlijk eten (ik word hier echt verwend!) en daarna ging ik samen met wat mensen van de spaanse school naar de vulkaan van Masaya, een actieve vulkaan vlakbij Granada. Een prachtig uitzicht met een prachtig mooie blauwe minimaal bewolkte hemel.

Voordat we naar de vulkaan gingen ben ik zelf nog even de stad in gegaan; ik wilde namelijk wat flesjes met water kopen en had zonnebrandcreme nodig (dat was ik natuurlijk vergeten, dom als ik af en toe kan zijn). Naar de supermarkt gaan was ook een heel avontuur, en redelijk bizar want er ligt regelmatig iemand op de straat te slapen/iemand laveloos en stinkend op de straat. Onderweg naar de supermarkt kwam ik nog een gigantische markt tegen waar ik even overheen heb gelopen (meer per ongeluk dan expres), en ik weet niet eens meer precies wat ze er allemaal verkochten behalve duizenden schoenen), ik heb me vooral verwonderd over alle kraampjes en alles wat er te zien was aan mensen.

Mijn eerste twee dagen waren een groot avontuur, en na het contact met immigratie kan het alleen maar beter worden, maar als ik eenmaal gewend ben denk ik dat ik er nog meer van ga genieten dan ik nu al doe.