Granada, Mirador Catarina y muchas cosas mas

Ik begin eindelijk een beetje te wennen aan alles. De eerste dag dat ik alleen naar buiten ging vertrouwde ik niemand, keek ik niemand aan en liep ik alleen maar rechtdoor. Naar mijn bestemming, alles leek gevaarlijk. inmiddels begint de omgeving een beetje vertrouwd te worden, en zo ook de mensen en de dingen, ik voer regelmatig gesprekjes met mijn 'familia nicaraguense', maar ook met mensen op straat kan ik al een aardig gesprekje voeren. Vandaag ging ik na mijn les op zoek naar een winkel om kaarten te kopen. Ik liep op een gegeven moment een tourist office in waar niemand was (ik dacht: daar hebben ze vast kaarten); ik zag geen kaarten en wilde verder lopen en toen kwam er een meneer aanrennen die van alles riep in het engels. Waarop ik keurig in spaans heb uitgelegd dat ik kaarten zocht, maar dat de winkel die ik daarvoor kende gesloten was. Deze meneer begreep mij niet alleen maar kon mij ook nog vertellen dat verderop wel een winkel zat waar ze kaarten hadden, en dat ik anders altijd nog bij het postkantoor kon kijken. Dat was best een overwinning, hij begreep mij en ik hem. Dus ik heb daarna een hele mooie kaart gekocht die maandag op de post gaat; de mevrouw van de winkel vertelde mij dat het postkantoor in het weekend gesloten was (ook dat gesprek ging goed :D).
Ik begin dus inmiddels te wennen aan de omgeving en ook een beetje aan de gebruiken, maar kan nog lang niet wennen aan de warmte. Ik zweet als een otter, de hele dag door. En niemand hier doet aan siestas, dus ik ook niet (alhoewel ik ook denk dat slapen in de middag een hel zou zijn), siestas waren namelijk riettes oplossing om de hitte te ontwijken :P. Een ander ding waar ik nog niet helemaal aan kan wennen zijn de gebruiken tussen mannen en vrouwen. Mijn spaans leraar laat mij bijvoorbeeld altijd eerst de trap opgaan en eerst de deur ingaan. Vanmiddag toen ik thuiskwam moest ik een opstapje op, en bood mijn opaatje mij een hand aan om het opstapje op te kunnen (Die ik uiteraard als gezonde Hollandse vrouw niet nodig heb:P).
Ook begin ik steeds meer te wennen aan alle schoonheden die het land te bieden heeft. Of nou ja wennen, ik kan er steeds beter van genieten. Ik ben namelijk niet meer de hele tijd bezig met mijn tas bewaken en het warm hebben:P (dat was ook een dagtaak!). Iets wat ik bijvoorbeeld heel leuk vind zijn allen felgekleurde huisjes, en alle andere felle kleuren die je overal tegenkomt. Iets anders waar ik ontzettend van kan genieten is de lucht. De lucht kent veel meer mooiere kleuren dan in Nederland, het blauw is veel mooier, maar ook de wolken zijn mooier. Iets anders wat ik heel leuk vind is dat mensen gewoon met hun kleine koetsje en twee paarden boodschappen gaan doen; best een komisch gezicht. Wat ik minder vind zijn de daken, die zijn namelijk voor het merendeel gemaakt van golfplaten, zo ook in mijn huis wat het supergehorig maakt. En aangezien december hier ook een feestmaand is heb je continu bomba's (vuurwerk), en erg veel geluid op de straat, wat in mijn kamer, die aan het balkon zit, duidelijk hoorbaar is, gelukkig heb ik een lekker bed, en slaap ik heerlijk. Ook kan ik niet zo genieten van de paarden zelf. Want hoewel de koetsjes er aandoenlijk uitzien, zijn de paarden duidelijk ondervoed, wat een beetje jammer is, bovendien betwijfel ik of ze voldoende water krijgen gedurende de dag... Hadden we daar niet een stichting voor in Nederland die ervoor zorgde dat buitenlandse beesten beter verzorgd worden?
Donderdag ben ik met mijn school naar mirador Catarina geweest, een uitkijkpunt over laguna de apollo, een fantastisch mooit uitzicht over een natuurgebied waar voorname toeristen de hotels bezoeken om te zwemmen en te chillen, waar ik een selfie heb gemaakt, waarop je kan zien hoe ontzettend warm ik het heb, maar ook hoe ontzettend leuk ik het heb :).
Mijn spaansleraar is een ontzettend aardige kerel van 28 jaar die sociale wetenschappen studeert. Ik wil vooral het praten oefenen, dus voor elke les bedenkt hij allemaal onderwerpen waarover we kunnen praten en ik lees stukken uit boeken hardop voor die ik vertaal en waarover we kletsen. Volgens hem geef ik hem biologieles (hij zoekt steeds medische teksten uit waarover ik van alles kan vertellen natuurlijk), we hebben het al gehad over de samenstelling van het bloed en over osteoporose. Daarnaast heb ik hem les gegeven over HIV, want daar was hij erg nieuwsgierig naar. Hij leert mij van alles over de Nicaraguaanse cultuur en over de economie en de opleidingen e.d. in Nicaragua. Ik kom steeds terug op iets wat ik heel raar vind. Mijn opaatje en mijn omaatje zijn namelijk gescheiden, en hij woont verderop in de straat. Echter als ik smorgens opsta en ga ontbijten is hij er wel om mij te vragen of ik lekker heb geslapen. Vrij bizar, want ze zijn toch gescheiden??? Mijn omaatje vertelde mij dat ze gescheiden zijn, en dat ze daar heel blij om is, maar ik durfde niet te vragen wat hij hier dan de hele tijd doet. Hij zit hier gewoon een beetje te chillen in de opening van de deur, en eerlijk gezegd snap ik er niks van. Mijn leraar heeft mij geprobeerd uit te leggen dat het normaal is, en dat dat nou eenmaal is zoals het gaat, maar ook hij wet niet precies wat mijn opaatje er de hele tijd doet. Nou vind ik het niet erg dat hij er is, want hij is vet gezellig, maar raar is het wel.
Ik hoop dat morgen nieuwe studenten arriveren, want anders word het maar saai. Het Nederlandse meisje dat er was dat is namelijk naar lugana de apoyo gegaan en voor de zwitserse jongen die ik heb ontmoet is het alweer zijn laatste week hier (bovendien gaat hij niet naar alle activiteiten), en het is wel fijn om af en toe een beetje Engels/Nederlands tussendoor te kunnen praten.
Goed, ik zou nog veeeel meer kunnen vertellen, maar dit is wel genoeg voor vandaag! Muchos besos!