Leon3 alweer bijna weg

Leon 3
Goed. Ik ben alweer begonnen aan mijn laatste weekje coschap. Nog een weekje rondhuppelen op de pediatrie en dan weer naar huis. Deze week heb ik een kind gezien van vier maanden met een ductusafhankelijke tetralogie van fallot. 4 Maanden is heel oud voor een kind met deze afwijking om nog te leven zonder operatie. De vingertjes en de teentjes waren dan ook blauw en het kind kwam binnen voor een koortsconvulsie, arm ding. Daarnaast heb ik een twintigjarige jongen gezien, ook een tetralogie van fallot die elke zoveel tijd een aderlating krijgt op de spoedeisende hulp om zijn bloed dunner te maken. De manier van aderlating is bizar. Ik schrijf inmiddels volledig zelfstandig mijn briefjes voor mijn patientjes, bedenk zelf mijn plan de campagne, overleg dit met de residentes van pediatrie, schrijf mijn receptjes en stuur ze weer naar huis. Volgens de residentes ben ik echt al een pediatrie residente, dat lijkt me een beetje sterk, maar ik doe het iig goed.
19 maart heb ik al mijn beoordelingsgesprek en dat vind ik nogal spannend. Ik verwacht geen grote problemen, maar ik vind het wel spannend. Dit weekend maar mijn verslag afmaken en opsturen. Ohja en ook nog tussendoor een vulkaan beklimmen. Maar eerst mijn verslag, dat vind ik wel spannend. Alle theorie heb ik er in ieder geval in, moet nog wat kleine dingetjes aanpakken en m’n bevindingen van de middelen die ze hebben opschrijven, want wat kan je veel doen zonder een al te uitgebreide hoeveelheid middelen. De meeste acute dingen kunnen behandeld worden, en dat gaat goed. Ik heb met verbazing staan kijken naar de snelheid waarmee het kind met koortsconvulsie werd opgevangen.
Mijn god wat ga ik het hier missen, ik heb een aantal ontzettend dierbare vrienden hier gekregen en voorlopig zal ik hier niet meer terug zijn, niet meer biertjes drinken, tacos eten of samen gaan zwemmen in la presa.
Vorig weekend was carolyn hier, mijn amerikaanse vriendin uit mijn gastgezin. Met haar ben ik gaan vulkaansurfen. Heel erg gaaf en doodeng. We zijn twee keer naar boven geklommen en naar beneden geroetsjd. De eerste keer ging ik erg langzaam en ben ik er 3-4 keer afgekukeld. De tweede keer dacht ik dat doen we niet nog eens. Neus van het bord naar boven trekken en gaaaaaan. Ik ging ontzettend hart en er kwamen allemaal vonkjes van mijn houten-pvcbord met metalen onderkant af. Volgens de gids ging ik ca. 75km per uur. Terwijl mijn bord over de heuveltjes stuiterde dacht ik oh mijn god als ik maar niet val. En wat doe ik natuurlijk? Omkukelen! Dus daar rolde ik naar beneden denkend dat mijn einde naderde. Maar ik hield me slap want iemand hat mij ooit verteld dat je dat moet doen als je van een motor afkukelt en na tien rondjes kwam ik, me wat beurs voelend, tot stilstand. Ik was niet dood. Viel me weer alles mee. Maar mijn bord was ik kwijt, ik heb nog wat om me heen gekeken, maar die was foetsie. Dan maar de laatste twintig meter lopen. Maar heel erg gaaf en absoluut de blauwe plekken waard!
Met Carolyn ben ik zaterdagavond in een bar beland waar heel nicaraguaans Leon blijkbaar komt op zaterdagavond. Zaten we daar aan de bar de 101 verschillende cocktails uit te proberen. Komt er een ontzettend schattige jongen naar ons toe die gigantisch gay was, heel erg lief en we wilden em allebei mee naar huis nemen :P, dus daar hebben we gezellig verder mee gepartied en toen lekker op een schappelijke tijd naar huis omdat we de volgende dag naar de baseball wedstrijd wilden om 10.00. Omdat ze bij die bar, YaVoy ook cocktails met koffie hadden besloten we daar te willen ontbijten met een cocktail (Want een koffiecocktail is een ontbijtcocktail toch?). Helaas konden ze om 0900 nog geen cocktails maken. Dan maar saai ontbijten zonder cocktails... En daarna naar de baseball wedstrijd. Afgelopen weekend was het megamegamega stoffig in Leon, er stond gigantisch veel wind en er werd de hele tijd stof/zand in ons gezicht geblazen, zowel zaterdag als zondag. Daarnaast was de hele lucht bruin gekleurd door alle stof. Maar de baseballwedstrijd ging door. We zouden gaan met guillermo, maar die belde mij met de opmerking dat de wedstrijd écht niet door zou gaan met zoveel stof. Gelukkig ging ie wel door, en dus konden we in het stadium de beste quesillos eten en lekker lui naar de wedstrijd kijken. Helaas moest Carolyn daarna alweer naar huis, maar gelukkig had ik nog een verjaardagsfeestje om naar toe te gaan. Melvyn, een van mijn nicavrienden is namelijk afgelopen maandag 35 geworden, dus dat vierden we op zondag bij een zwembad met een gigantische hoeveelheid rum en lekker nicaraguaans eten. Aan het eind van de dag ben ik, mede mogelijk gemaakt door MariaJo, een vriendin van mij, met kleren en al in het zwembad beland. Dus toen maar met een handdoek omgeslagen in de auto naar huis. Toch een beetje koud zonder droge kleren.

Ik probeer nog van al mn tijd hier te genieten zolang het kan, dus ik ga nog naar somoto, ga nog telica beklimmen en misschien ook nog naar matagalpa of naar een ander plekje in het noorden. Of ik blijf gewoon lui in Leon en ga hier lekker mijn tijd doorbrengen, maar denk dat ik me dan gauw verveel en een beetje meer reizen zal goed voor me zijn denk ik zo. Dus lekker naar het noorden, zorgen dat ik donderdag weer in Leon ben, dan vrijdag naar Granada en de 29e zorgen dat ik op tijd in Managua ben. Spannend..! Hopen dat het goed gaat :)

Binnenkort kom ik met nogmeer verhalen, maar ben voorlopig weer even uitgeschreven, als ik zo weinig schrijf is het zo lastig om alles te vertellen wat ik wil vertellen..! Ik laat gauw weer meer horen.

En ohja! De minister van volksgezondheid kwam in het ziekenhuis om mijn patientje te bekijken en vervolgens te besluiten dat ze écht uitgedroogd was en een infuus nodig had. Terwijl ze huilde met tranen en gewoon een vochtig mond had en prima kon drinken. Ja ze plaste niet maar das nogal logisch als je 5x per dag waterpoept. Zolang je nog levenslustig bent, gewoon kunt drinken en huilt met tranen hebben we geen reden om ons zorgen te maken. De andere artsen op pediatrie waren het met me eens, maar helaas helaas, de minister van volksgezondheid is de grote baas, en die moest even op televisie laten zien dat ze het beter wist. Gelukkig ging ze iig niet het blaadje voorlezen wat ik over mijn patientje had geschreven...

Abrazos!!!