Daag Ometepe

Door wat ineternetproblemen is het alweer een poosje geleden dat ik mijn avonturen met iedereen heb gedeeld:), maar hier komen de rest van mijn avonturen op Ometepe, en mijn avonturen bij het rode kruis :D.
Het laatste wat ik had geschreven was dat ik wilde verkassen, van Finca Magdalena naar een andere plek. Ik raakte die avond aan de praat met een stel canadezen (die al 11 maanden aan het reizen waren en voor onbepaalde tijd verder zouden reizen), en die zouden naar San Jose gaan, waar ik op zich ook wel heen wilde. Die ochtend bleek echter dat zij niet genoeg geld hadden en dat ze dus naar Moyogalpa wilden gaan, een nogal lange en vermoeiende busreis, ik had geen zin om een hele dag te reizen en verder niks te doen, ik was al lui genoeg geweest de dag van te voren in Ojo del Agua. Dus change of plans, ik besloot maar naar Merida te gaan. Zou een ideale locatie moeten zijn om te kayaken, en je kon daarvandaan de vulkaan beklimmen op zoek naar een waterval (niet helemaal tot boven hoor), dus dat ging ik maar doen. Ik zou in Santa cruz uit moeten stappen en dan bidden dat er daar een andere bus (of microbus) zou zijn die naar Merida zou reizen.
In Santa Cruz stond inderdaad een microbus (en de volgende bus zou pas om 1400 komen, en had geen zin om daarop te wachten), maar deze microbus ging helaas niet naar Merida. Dan maar lopen, 5 km kan nooit zo erg zijn met een backpack. Een schot kwam naar me toe toen ik had gevraagd bij de microbus hoe en wat, en hij vertelde dat hij ook ging lopen; dus we gingen samen lopen :). Tijdens het lopen staken we een duim op naar een pickup, dus het grootste gedeelte konden we daarin mee :D (ik heb geleerd: liften in pick-ups: veilig; liften in auto's: onveilig). Ik was van plan naar een hostel te gaa 'chaballitos del mar', maar mijn nieuwe schotse vriend vertelde mij dat hij naar het monkey island hostel ging, dus ben ik maar met hem mee gegaan (absoluut geen slechte keuze, was een supermooi hostel met fantastisch uitzicht over het meer :D).
In de middag, na onze spullen gedumpt te hebben, besloten we naar de waterval te lopen, zou slechts een hike zijn van 1,5 uur, kon nog makkelijk toch? (ohja, mijn schotse vriend had de nacht van 00.00 tot 06.00 de vulkaan concepcion beklommen, maarja, slaap is toch overrated). Eenmaal bij de ingang naar de waterval bleek dat we niet meer naar boven mochten; het zou donker zijn tegen de tijd dat we terug kwamen. Maar op de weg terug zagen we howler monkeys, dus dat was best wel awesome. Dan de volgende dag maar naar de waterval en smiddags kayakken.
Savonds ben ik met mijn schotse vriend in de stad gaan eten, maar voor de heerlijke gefrituurde vis (de vis hier is echt fantastisch, kan ik een boek over schrijven) zijn we naar een strandje gegaan voor rum, cola en een zonsondergang. Een prachtige zonsondergang over het meer, maar dat was nog niet eens het beste gedeelte. Het beste gedeelte was dat na de zonsondergang het hele strand licht ging geven. Niet 1, niet 2 maar honderden vuurvliegjes, dit is absoluut het mooiste wat ik heb gezien tot nog toe, en ik ben er niet eens naar op zoek gegaan, het was puur geluk. De dagen daarop heb ik mijn schot elke paar uur verveeld door weer over de vuurvliegjes te beginnen, ik word nu nog helemaal gelukkig als ik eraan terugdenk.
De volgende dag zijn we de vulkaan opgeklommen voor de waterval (is ongeveer tot 1/3), door deze hike heb ik geleerd dat de loneley planet een leugenachtig rotboek is; wat nou 1 km steep uphill en daarna 2 km relatively flat, niks van waar! Vertrouw nooit, maar dan ook nooit een lonely planet. Ik had al geleerd dat ze hostels mooier laten lijken dan ze zijn (finca Magdalena was minder bijzonder dan ze zeiden), maar ze schrijven iets over een hike zonder m zelf te doen. Sukkels. Al met al was het wél een leuke hike, alleen had ik mn brace er wel bij kunnen gebruiken... Onderweg naar boven kwamen we de vriendin van de schot tegen. Je denkt nu vast: huh wat.. waarom zijn ze zonder elkaar op hetzelfde continent aan het reizen. Precies mijn gedachte. Wat bleek: haar moeder 'drives him crazy' en die besloot onaangekondigd een maand mee te reizen; ja daar had hij dus echt geen zin in, dus dan maar een maandje zonder elkaar: We zien elkaar in Panama schat. Vervolgens was ik een goede aanleiding voor zijn vriendin om ruzie te maken (we liepen immers hand in hand al lovey dovey de vulkaan op... NOT), hij liep vooruit en wachtte elke paar honderd meter tot ik hem had ingehaald. Hij had me alleen nog niks over haar verteld (tsja, mij dingen vertellen is af en toe lastig; is geen speld tussen te krijgen :P). Maarja, het gaf niks, zijn vriendin is italiaans en blijkbaar houden die van drama. Waait wel over, en het liep eigenlijk toch al niet zo lekker.
Na dit interessante intermezzo zijn we de vulkaan verder opgeklommen tot de waterval, waarna we even onder de waterval hebben gestaan, en ons ondergedompeld hebben in het kleine plasje onderaan de waterval.

To be continued. Nu zwemmen, straks het verslag afschrijven :)