Choro choro isla del sol

Oke. We gingen dus naar de vallei van de maan. We hadden al allerlei dat soort dingen gezien tijdens het bezoek aan de zoutvlakten, en dit was een soort miniatuurversie van een aantal rotsformaties die we op onze eerste dag van de tour naar de zoutvlakten hadden gezien, maar het bleef mooi. En aangezien ik echt liep als een oud wijf was het prima dat we lekker iets heel kalms deden. Daar nog een Nederlands gezin tegen het lijf gelopen met 3 kinderen (de jongste rond de 5-6), wat wij interessant vonden om in Bolivia te zien, zou niet mijn keuze zijn met zulke jonge kinderen. De volgende dag moesten we vroeg op of nouja, op tijd, want we moesten om kwart voor 9 bij de office zijn. Daar waren we braaf op tijd en om 9u vertrokken we, nadat ik nog even gauw wat voor m’n buik had ingenomen. Zo onhandig elke paar uur naar de WC tijdens een lange hike!
We hadden privétransport naar het hoogste punt. Waar we andere mensen zagen zwoegen om daar te komen, konden wij gewoon lekker lui met de auto. In onze auto zaten drie mensen naast onszelf. De chauffeur, een jongen van een jaar of twintig en eentje van 13..! Wat.. deed deze agency kinderarbeid? Maar kinderen moeten naar school. Onderweg vroeg ik maar eens naar zijn naam en hoe oud hij was. 13 dus. Maar moet je dan niet naar school? Neehoor hij had vakantie en zijn grote broer was onze gids, dus hij mocht mee want hij wilde ook gids worden. Goed. Ik gerustgesteld. Toen ik 13 was had ik ook een vakantiebaantje. Bovendien tilde hij slechts de slaapzakken en de matjes die allebei niks wogen. Boven aangekomen begonnen we aan de trek. Op naar beneden. Ik met twee wandelstokken (ik was net zo’n nordic walker) en Joran met eentje. Onze 13jarige gids rende vooruit terwijl zijn broer een beetje bij ons in de buurt bleef. Jezus wat was dat kind vlot. Ik wilde lekker rustig aan want mijn knie deed nog zeer van Huayna Potosí en dat kon gewoon. Dus Joran en ik lekker kletsen met onze 20jarige knul terwijl we naar beneden loopte. Wat een prachtige uitzichten. Na zo’n twee uur lopen kwamen we bij het punt waar we zouden lunchen. Vieze kip met vieze rijst en vieze aardappels, maar er waren ook bananen. Daar ontdekten we dat een Nederlands stel van 50+ ook deze trek liep. Daarna liepen we al gauw door. Druk kletsend met onze gidsen en af en toe foto’s makend. Terwijl onze gids ons wat Aymara leerde. Zo kan ik onder andere zeggen ik heb honger (mankga utchitu), laten we eten (mankga sinani) en hoe gaat het (kamisaki, waarop je dan waliki reageert), maar ook water (uma) en huis (uta) en nog wat andere woorden. Op onze beurt hebben we hun geleerd iemands naam te vragen en te vragen of mensen honger hebben in het Engels, altijd goed als gids toch? Zo brachten we de tijd wel door. Toen we bijna bij de eerste kampeerplekwaren (die op 2900 meter was, waar we begonnen op 4900 meter!) waren we met de 13-jarige aan het kletsen. Die vertelde dat hij bij de marine wilde, waarop Joran zei: maar bolivia heeft helemaal geen zee. Daar had hij een goede oplossing voor. Ze waren bezig de zee terug te krijgen van Chili, en als die het niet terug wilden geven zouden ze wel gewoon een oorlog starten. Als dat niet zou lukken zou hij wel even rambo Chili binnenvallen en die zee terugkrijgen! O en hij wilde ook bij de politie en ook gids worden. Grote dromen. Daarnaast heeft hij me een hele lezing over discriminatie gegeven wat ook wel mooi was. Heerlijk zo’n 13jarige met praatjes! Na verloop van tijd kwamen we daar aan en moesten we over een enigszins dubieuze hangbrug. Daar aangekomen de tent opzetten. De gids wilde het wel doen, waarop wij zeiden: luister, jij hebt m getild wij hebben niks gedaan, wij zetten m op. We hadden het bijna goed gedaan, er miste en stokje die ergens moest waar ik m niet gauw had verwacht, maar hij stond gauw. Een knus tentje voor met z’n tweeen. Toen ik met de gids alleen aan tafel zat kwam de vraag: zijn jullie een stel of vrienden? Waarop ik zei: we zijn gewoon vrienden. Dat dacht de gids al, want de meeste stelletjes hadden namelijk maar een camera ipv twee. Bijzonder opmerkzaam. Daarna hout zoeken, eerst ik met ons dertienjarigeknulletje. We hebben heel wat dunne takken gevonden, maar echt goed brandhout was er niet. Vervolgens ik met onze echte gids. Die zei namelijk, op dat vuur kookt de pasta toch nooit! Dus verder zoeken; spannend koken op een kampvuur!!! Uiteindelijk genoeg verzameld, bleek dat hij gewoon in het huisje kookte. Maar ik maakte wel een lekker vuurtje. Joran die heeft de hele tijd na aankomst zijn boekje zitten lezen, dat had hij echter dubbel en dwars verdiend na alles wat hij voor me heeft getild bij Huayna Potosí. Bovendien had ik geen boek bij me, dus ik had toch niks beters te doen. Toen het begon te schemeren heb ik vuur gemaakt waarnaast we onze soep hebben gegeten. Vervolgens heeft Joran nog pasta gehad, maar daar had ik niet echt behoefte aan. De volgende dag hadden we om 0730 ontbijt, zodat we 0830 konden vertrekken, want we zouden onderweg vissen!!! Die vissen mochten we dan wel boven het kampvuur garen; supervet! Dus onderweg toen we bij een stroompje waren vissen, en ik had al gauw de eerste vis. Dat was één, nog 3 te gaan. Ze beten echter niet echt dus op naar een volgend riviertje. Ook daar had ik gauw een vis, en one gids ving er een. Helaas bleef het bij drie vissen. Het was weer een fijne wandeling, en we mochten een stuk omhoog lopen. Dat was echter geen straf, want er was voldoende zuurstof. Inmiddels zaten we zeker onder de 2500 meter (dat merkte je erg aan de hoeveelheid vervelende steekbeesten). Maar dat kon de pret niet drukken. Ik snap niet waarom bolivianen trouwens zoveel troep maken. Bij ons tweede visplekje hadden zij hun tent opgezet en het was er een ontzettende teringzooi. Zo zonde om je eigen land zo te vervuilen. Toen we bijna bij de tweede kampeerplek waren zijn we weer hout gaan verzamelen. Handig om alvast mee te nemen voor het vuur van die avond. Hoewel het lastig aan te krijgen was, want alles was helaas vochtig. Een nadeel van minder hoogte; meer luchtvochtigheid. Maar het lukte en met veel liefde (en veel blazen!) bleef het lekker aan. Dus daarboven hebben we een constructie gebouwd om onze forelletjes te garen. Die hingen we aan een stok op aan hun kaas en die aten we naast ons eten van een heerlijke soep en pasta. Smaakt niet verkeerd verse min of meer gerookte forel. Daarna op tijd naar bed, want de volgende dag vroeg op om voor de warmte het stuk omhooglopen gedaan te hebben. Ook dit was geen straf want we liepen nog steeds ergens waar veel zuurstof was. Dus we liepen vrolijk door op een rustig tempo. Om 0700 vertrokken we, en tegen 1145 waren we op het eind punt. Onderweg hebben we nog een paar freakish wormen gezien en we uiteraard nog een hangbrug gepasseerd (wat we elke dag deden), ook weer in een dubieuze staat waar we maar per één overheen mochten. Aangekomen in het dorp lekker wat eten en vervoer regelen. Uiteindelijk zijn we naar coroico gegaan vanwaar we de bus naar La Paz hebben gepakt. Toen we bijna bij La Paz waren zagen we iets geks. HET SNEEUWDE. Is het verdorie zomer in Nederland met een hittegolf rijden wij door de sneeuw. Gelukkig was het in La Paz niet extreem koud en zijn we bij ons lievelings straatverkoper mevrouwtje een choripan gaan halen. Het meest hemelse broodje worst wat er bestaat. Daarna hebben we rustig de tijd genomen om te douchen, te internetten en bier te drinken in het hostel. Rustig aandoen voor ons laatste avondmaal samen, we hadden al besloten goed uit eten te gaan in een steakhouse. Uiteindelijk zijn we rond 2100 na een vruchteloze zoektocht op internet naar een steakhouse in de toeristenstraat gegaan. Waar we een hemelse maaltijd hebben gehad met chickenwings, steak, spareribs, hamburger en heerlijke worstjes. Genieten en een perfecte manier om onze toffe tijd samen af te sluiten. Daarna terug naar het hostel, waar we in eerste instantie van plan waren nog een paar biertjes te doen. Uiteindelijk toch maar op tijd naar bed, we waren moe; we waren immers ook al om 0600 opgestaan die ochtend. De volgende ochtend toen ik alles klaar had ging ik om 0715 ontbijten en heb ik Joran wakkergemaakt die met me mee ging ontbijten. Daarna ging ik om 0730 naar de terminal, want ik wilde echt de bus van 0800 hebben. Op naar lago titicaca. Na afscheid van Joran met een beetje pijn in mijn hart op naar de busterminal met een zuid-afrikaans meisje die ik bij de receptie had gevonden. Na een voorspoedige maar redelijk lange busreis (gelukkig met Wi-Fi kwamen we aan bij copacabana. Daar besloten we maar gelijk naar isla del sol te gaan. We wilden eigenlijk aan de noordkant van het eiland verblijven. Helaas was de kaartjesverkoper een leugenaar en ging ons bootje slechts naar de zuidkant waar we dan maar een hostel hebben opgezocht. Toen is mijn nieuwe vriendin gaan slapen en ben ik gaan lezen en koffiedrinken. Daarna haar wakkergemaakt voor de zonsondergang en zijn we samen wat gaan eten. Vervolgens weer op tijd naar bed, want de volgende ochtend om 0730 ontbijten om om 0800 het hele eiland af te kunnen struinen. Helaas hield de mevrouw van het hostel niet haar woord en gingen we pas om 0815 ontbijten. Uiteindelijk is het zuid-afrikaanse meisje tijdens onze wandeling eerder teruggegaan en ik ben het hele eiland afgelopen, waar ik onderweg twee leuke franse zwitsers ben tegengekomen. Ik heb een goede wandeling van zeker 20km gelopen waarvan min of meer de helft met hen. Daarna op de boot terug naar copacabana, waar ik vervolgens met de franse zwitsers afsprak samen te eten. We hebben vervolgens vanavond heerlijk gedineerd. Maar daarvoor heb ik lekker het internet misbruikt hier in copacabana. Al met al een top dagje. Isla del Sol was prachtig en het meer ook. Helaas was het superbewolkt, wat het meer een stuk minder blauw en speciaal maakt dan het is zonder wolken, maar ondanks dat heb ik genoten van de uitzichten. Ik kan alleen nog steeds niet begrijpen dat mensen zeggen dat je zeker twee nachten op dat eiland moet blijven. Één was echt genoeg voor mij. De wolken zorgden echter wel voor een oogverbluffende zonsondergang; een van de mooiste die ik tot nog toe heb gezien. Zeker met alle bootjes in de baai van copacabana. Onwaarschijnlijk mooi. Wat bof ik toch dat ik in zo’n mooi land mag reizen.
Morgen (06-07) mag ik weer lekker naar la paz, waar ik nog eens even goed ga kijken naar mijn reisschema om met mijn zusje te doen, en dan savonds op tijd naar het vliegveld waar ik de 7e om 0340 in de ochtend een vlucht terug heb naar Lima. En dan savonds een reunie met mijn zusje. ZIN IN :D.
Inmiddels in La Paz; lekker een dagje niksen; kaarten sturen; kapsalon eten :D bijna naar Limaaaaa <3
Un Abrazo fuerte <3