Van Sucre tot de zoutvlakten

De volgende dag, na aankomst in sucre hebben we dus een wandelingetje gedaan.. Nouja, wandeling.. Uiteindelijk was het niet een wandeling maar bijna een marathon; we hebben ruim 36km gelopen. Want we wilden de incatrail daar doen (el camino prehispanico)m, maar wisten niet precies waar die begon, dus vroegen we aan de chauffeur of ie ons kon aanwijzen waar ie begon. Dat kon deze meneer wel zei ie dus wij blij en we begonnen vol goede moed, hoewel ik wel al mn twijfels had of het echt de goede plek was. Maarja na tien minuten lopen zagen we inderdaad de stenen zoals de inca’s die hadden aangelegd. Na een uurtje lopen kwamen we bij een bordje dat zei ‘grotschilderingen die kant uit’.. Hmm.. volgens mij horen er geen grotschilderingen op deze route te zijn. Toen kwamen we erachter dat we dus verkeerd aan het lopen waren, maar aangezien we al vlakbij de grotschilderingen wachten dachten we: dan maar zo. De grotschilderingen waren erg gaaf, maar uiteindelijk hebben we daardoor wel van onze wandeling, die min of meer 30km zou zijn een wandeling van ruim 36 km gemaakt. En we hebben een stukje gelift, zo’n 3km meer, dus als we alles hadden afgelegd hadden we in totaal 40k gelopen.. VEEEL, maar gaaf was het wel, een hele mooie wandeling! Toen moesten we nog terugkomen naar Sucre, want als we ergens behoefte aan hadden was het wel een warme douche en een fijn bed en niet ergens in een afgelegen dorpje waar je bij de huizen aan moet bellen om onderdak te vinden. Daarnaast hadden we recht op een heel lekker maaltijd vonden we. Maar we hadden geluk, we staken onze duim op en er kwam een jeep voorbij waar we in de achterbak mochten zitten, en een uurtje later zette die ons 4 blokken van ons hostel vandaan af (waar ze gelukkig nog plek hadden, want we hadden voor de zekerheid maar uitgecheckt). Dus nadat we weer hadden ingecheckt en eventjes van het internet gebruikt hadden gemaakt: tijd voor avondeten. En aangezien we ruim 200 B$ hadden uitgespaard mochten we best luxe uit eten, (200 B$ is min of neer 28 euro), en na het avondeten hadden we nog steeds zeker 50B$ per persoon uitgespaard, een fantastische dag! Oh en het restaurant had echt briljante alcoholloze fruitcockatils! De dag daarop hadden we het wel verdiend om uit te slapen en daarna: op naar Potosí!
In Potosí aangekomen zijn we gaan regelen dat we de zilvermijnen konden bezoeken (want daar kom je immers voor naar Potosí), en verder hebben we een relaxed dagje gehad met heel vies avondeten (vieze gefrituurde kip, ik dacht dat het niet bestond). Naast de zilver werd ook veel lood en tin gemijnd daar! En de volgende dag op tijd op, om met het hele hostel te ontbijten, een bijzondere ervaring (20 mensen aan de tafel) en vervolgens om 0900 bij de agency om naar de mijnen te gaan. Na een korte stop bij een mijnmarket waar we kadootjes voor de mijners kochten en een stop bij een zilverraffinaderij (of hoe dat dan ook heet), kon ons avontuur in de mijn beginnen. Een hele bijzondere ervaring, hoewel het niet de beste was in bolivia zoals veel verhalen op tripadvisor zeggen. Maar absoluut de moeite waard. Daarna, na een douche, zijn we doorgekacheld richting het museum van de boliviaanse munt waar ze ons de hele historie van de munt konden vertellen. Hoe ze slaven gebruikten om in eerste instantie de munt met de hand te slaan, hoe mensen stukje van hun munten afbraken om te betalen (ipv met de munt zelf te betalen). Daarna zijn we maar naar nog een museum gegaan, het museum convent van santa Teresa. Ik vond dat museum misschien nog wel interessanter dan het munt museum omdat de vrouw ons alles vertelden hoe de nonnetjes in het klooster woonden en hoe ze daar leefden. Rond 15 jaar traden ze toe tot het klooster en vanaf dat moment was alle contact met de buitenwereld verboden. Ze mochten een uur per maand met hun familie praten vanachter een hek met lange spijkers en een gordijn zodat ze ze niet konden zien. Ze konden kadootjes ontvangen door een grote soeplepel naar buiten te steken en daarmee het kadootje naar binnen konden te halen. Zolang ze hun familie maar niet zagen. En ook de manier om mis te volgen (het klooster zat aan de kerk vast) was achter een hek en een gordijn. Aan het einde konden we lekkere snoepjes kopen gemaakt door de nonnen die inmiddels in een ander gebouw wonen en ietsje meer vrijheid hebben (om bijvoorbeeld naar de dokter te gaan indien nodig, of nodige spullen te kopen). Mooi inzicht in het leven van de nonnen.
De dag daarop met de bus naar Tupiza waar we rond 1500 aankwamen. Daar maar eerst op zoek naar een tour zodat we naar de zoutvlakten konden. En vervolgens nog een beetje rondlopen. We wilden eigenlijk een dag in Tupiza hebben om misschien paard te rijden, maar we wilden ook een vulkaan beklimmen terwijl we de zoutvlakten zouden bezoeken. En aangezien er een Frans stel was wat ook een vulkaan wilde beklimmen besloten we maar de dag daarop met hun de tour te beginnen. Na dat geregeld te hebben zijn we nog gauw even een nabijgelegen heuvel op gerend om van het uitzicht te kunnen genieten. Aangezien we hadden gehoord dat het eten op de zoutvlakten slecht zou zijn, zijn we maar weer lekker gaan eten (met een flesje wijn, echt een traktatie!) want het eten daarna zou crap zijn. Nu blijkt dat onze kokkin fantastisch kan koken, en de zoutvlakten zijn fantastisch.
De eerste dag stonden we om 0630 op, eerst nog even skypen met het thuisfront, we zouden immers 5 dagen zonder internet zitten..! En toen konden we mooi om 0720 ontbijten om vervolgens om 0800 (boliviaanse tijd:P) te vertrekken, op naar de zoutvlakten, spannenndddd! De eerste dag zijn we eerst langs iets gegaan wat el sillar heette, een plek waar je aan twee kanten een fantatisch stenen uitzicht kon fotograferen, en we waren pas 20 minuten onderweg..! Toen op naar llamaparadijs waar ik minstens 100 foto’s heb gemaakt van llamas! Na nog een kleine 20 minuten rijden kwamen we weer tot stilstand, maar huh.. wat is hier dan te zien? Het was uiteraard mooi zoals altijd, maar we kregen geen enkele extra info. Wat bleek: lekke band!!! Dan maar een stukje lopen terwijl hij de band fikste. Toen die eenmaal gefikst was verder gereden en onderweg rende er nog een emoe de straat over waar we mooie foto’s van konden nemen. Daarna kwamen we aan voor de lunch en leerden we dat onze kokkin fantastisch was (en niet alleen haar lieve zoontje bij zich had). Daarna door, in de verte konden we de cordillera de lipez zien en gingen we naar de spookstad van antonio Lipez. Deze stad was gebouwd door de spanjaarden vanwege alle mineralen die in de buurt te vinden waren. Op een dag kwam er een duivel die tegen de priester zei: ik wil graag eigenaar zijn van deze stad. Oké zei de priester, maar alleen als je dit boek en deze gouden ketting op die berg legt. Toen de duivel dat had gedaan veranderde dit boek (een bijbel) met de gouden ketting in een grote zware steen met een keten waardoor de duivel geketend was aan de berg. Hierdoor verdwenen alle mineralen. Daarna werd god boos op ze (ik weet niet precies waarom) en die stuurde Maria Pichipichi, en iedereen die haar zag ging dood. Uiteindelijk zijn alle inwoners verhuisd naar een ander dorp wat lager lag en makkelijker bereikbaar was. Na deze interessante historie weer door en kwamen we na een stukje rijden voor mij voor het eerst echt op hoogte, 4855 msnm!!! Daar lag laguna Morejon, een prachtig mooi donker meer, deels bedekt met ijs. En uiteraard hadden allerlei mensen toren van stenen gebouwd, dus dat moest ik ook doen. Na nog een stuk verder rijden en het betalen van onze tickets voor het nationale park kwamen we aan bij ons eerste hospedaje: wat bleek, er waren te veel mensen! Dan maar door naar de volgende een minuut verderop waar ze volgens onze gids veel betere bedden hadden. Hoewel ik de bedden van de eerste niet gezien had waren het in ieder geval heerlijke bedden. En we hadden heerlijk warme slaapzakken van de agency, dus ik heb geslapen als een engeltje!
Dag twee van onze tour beloofde minder lang te worden. We vertrokken wat laat (0820 ipv 0800) maar dat hinderde niet. We reden langs de plek waar de lamas normaal slapen die al op waren gestaan. Daarna kwamen we wel nog langs een llama boerderij waar er een hoop in een ommuurde wei stonden. Toen kwamen we aan bij het eerste bevroren borax meer van de dag: WAAR WAREN ONZE SCHAATSEN? Ons nederlands hart ging even sneller kloppen. En hoewel je wel aan de kant er voorzichtig op kon staan was het toch niet echt dik genoeg (helaas te veel zout in het water). Toen naar het volgende bevroren meer, ditmaal niet met borax (waar ceramica van worden gemaakt) maar ditmaal met kollpa (gebruikt voor detergenten). Het tweede meer was nog leuker want ze hadden allerlei muren van kollpa erin gebouwd waar je overheen kon lopen wat heel cool was; we liepen midden op een meer!!! Na dat meer door naar de thermale bronnen terwijl we langs prachtige landschappen reden. Daar aangekomen konden we in een heerlijk warm buitenbad van 30-35 graden, waar we maar 10-15 minuten in konden blijven want vanwege de hoogte was het niet verstandig er langer te vertoeven. Maar het was echt genieten (wat mij betreft was het bijna te warm) en erna konden we heerlijk, tot op de botten verwarmd, weer de auto in. Door naar la laguna verde nadat we door de woestijn van Dalí zijn gepasseerd (waar wat rotsformaties en mooi gekleurde bergen te zien waren). Bij laguna verde (het groene meer) aangekomen gingen we niet daarheen waar alle andere auto’s stopten (huh Nikolas, wat doe je nou??) maar reden we door. Al rijdend werd ons uitgelegd dat dit absoluut een veel betere plek was waar we zouden gaan lunchen. Nikolas, de gids, had absoluut gelijk. We konden een prachtig spiegeleffect zien en we konden veel beter zien hoe mooi groen het meer was. Het leverde absoluut prachtige foto’s op (vanaf dat moment kon Nikolas echt niet meer stuk). Daarna door naar de geisers die op 5000 meter hoogte lagen!! Joran kon mij vertellen dat het officieel geen geiserveld was, het hoogste geiserveld ligt namelijk in Chili, en ligt op 4300m hoogte. Na wat foto’s dan dit mooie maanlandschapachtige gebeuren door in de richting van la laguna colorada. Nog meer mooie dingen en dat allemaal in een dag; pas de tweede dag van ons avontuur. Dit laguna colorada was zeker minder spectaculair dan het groene meer maar nog steeds mooi, en als de wind waaide werd het een heel stuk roder. En er waren honderden flamingos, we mochten van Nikolas een stukje langs de kust lopen en hij zou ons aan de andere kant opwachten, lopend langs de kust kwamen we flamingo eieren tegen. Hmm… gek, zeker verlaten? Maar we kwamen er maar meer en meer tegen. Dus ik kwam tot de conclusie dat ze waarschijnlijk een gedeelte van de tijd hun eieren alleen laten om eten te zoeken. Later kon Nikolas mijn verhaal bevestigen dat ze alleen snachts broedden (hoe de kleine flamingofoetussen overleefden in die kou is me een raadsel!). Daarnaast vonden we ook allerlei flamingolijkjes (van kleine flamingo’s, geen volwassenen). Daarna door richting VillaMar, een klein dorpje vanwaar we nog even gauw een heuvel zijn opgerend toen we om de zonsopgang te bekijken, wat erg mooi was. Onderweg kwamen we telkens kleine kapelletjes/dingen om een kaarsje in te zetten tegen bij elke bocht. En uiteraard was Joran al minstens 20 minuten boven voordat ik eindelijk kwam aangesjokt; die jongen is zo snel!!! Bij terugkomst lekker avondeten en op tijd naar bed, want de volgende dag zouden we naar de valle de rocas gaan! We hadden trouwens zowaar tweepersoonskamers (met overigens vreselijke bedden)…
Na weer keurig om 0700 te zijn opgestaan en te hebben ontbeten (pannenkoeken!!) gauw in de auto die al lekker voorverwarmd was om richting alle gekke steenformaties van deze dag te gaan. Eerst naar de copa del mundo, waar mijn handen al jeukten om op de rotsformaties te klimmen, en daarna door naar de kameel. Waar Joran opklom voor een foto, toen wilde ik natuurlijk ook. Helaas was mijn bereik niet voldoende dus het lukte me echt niet. Gelukkig had Joran er een oplossing voor! Dus ik kreeg een voetje van Manuela, een van de Fransen die met ons mee was en Joran trok me zo aan een arm die rots op, ik wist niet wat me overkwam. Dus ik ook op de kameel en tijd om samen op de foto te gaan! Daarna door naar Italia perdida, dat zo heette omdat er ooit een italiaanse fietser de weg kwijt was geraakt. Daar mochten we ook lekker de rotsformaties op klauteren :D. Daarna door naar de valle de rocas waar we nog meer mochten klimmen en klauteren! Toen we daar kwamen op naar la laguna negra, maar eerst stopten we nog bij een meer waar allerlei llamas aan het drinken waren inclusief een aantal flamingos. Daarna weer verder richting la laguna negra, de een na laatste stop van de dag (en voor de lunch). Daar aangekomen weer allerlei foto’s met een meerkoet achtige vogel erop (genaamd so’ko, een quechua naam), en ijs. En natuurlijk weer op een rots geklommen waar ook allerlei leuke foto’s mee konden worden gemaakt. Helaas alweer de een na laatste stop, de laatste stop zou de valle de anaconda zijn, waar inderdaad een groenachtige structuur doorheen slingerde. Nog meer mooie foto’s en op naar een plekje waar we zouden kunnen lunchen! Flora had weer heerlijk gekookt met een soort fantastisch smakende paarse aardappels en normale aardappels in de vorm van worstjes, lekkere kip en een heerlijke salade. Perfect. En als toetje een mandarijn! Daarna direct door naar puerto chuvica, waar we rond 1600 aankwamen, perfect tijd om nog even naar de zoutvlakte te wandelen, die waren immers maar +/- 5km ver weg! Gauw dus! Gek hoe erg je perceptie van afstand verkeerd kan zijn. We hadden het gevoel dat we maar niet dichterbij kwamen, terwijl we toch echt dichtbij zouden moeten zijn. Wat mij betreft nogal een frustrerende wandeling, maar toen we er eenmaal waren zooo de moeite waard! En we hebben een fantastische zonsondergang gezien, pinda’s gegeten midden op de zoutvlakte en tijdens de hele wandeling werden we begeleid door een ontzettend leuke puppy <3 die toen we eenmaal zaten lekker kwam knuffelen, iets wat Joran en Manuela niet konden waarderen (de fransman, die net als onze chauffeur Nicolas heette bleef thuis want voelde zich al de hele dag niet zo lekker en wilde fit zijn om de volgende dag de vulkaan op te klimmen). Aan het einde van deze fantastische derde dag gingen we allemaal vroeg naar bed in een prachtig hotel van zout! En onze kamer was zowaar warm..! Gelukkig was dit bed een stuk beter want we moesten de volgende dag om 0430 opstaan om naar de vulkaan thunupa te gaan die we zouden beklimmen, spannend!
Goed, op tijd op dus. Mensenkinderen wat vroeg! Gelukkig lagen we allemaal al om 2100 klaar om te slapen de dag ervoor. Ik had uiteraard drie liter thee gedronken, dus om 00.00 werd ik wakker en moest ik plassen. Daarna heerlijk geslapen tot om 0430 de wekker ging. Na ons bed uit zijn gerold en aangekleed te zijn gauw de auto in (ontbijten zouden we doen in het dorpje van de vulkaan, coquesa) ik heb dus lekker nog even een uurtje geslapen. Midden in de rit zei Nicolas (chauffeur niet fransman) oke hier is het eiland incahuasi (een eiland waarop we op de laatste dag zouden ontbijten, weer vroeg op, joepiee), dus ik werd even wakker: staat genoteerd, en weer lekker slapen. Tijdens het ontbijt vertelden de anderen dat hij soms midden in de rit de lichten uit deed (wat blijkbaar doodeng was), dat deed hij om zich te kunnen orienteren met de bergen blijkbaar. Oke rond 0600 kwamen we aan in het dorpje waar we dus de vulkaan zouden beklimmen. Maar eerst ontbijt. Met CAKE! Terwijl onze held van een chauffeur op zoek ging naar een gids. Al gauw kwam onze gids bij ons zitten voor thee en cake, Luis. Nadat iedereen vol zat op naar de vulkaan. We wereden tot 3953 meter gereden en zouden klimmen tot 5200 (hoewel ik eerder vulkanen had beklommen was dit door de hoogte toch wel spannend!). We begonnen de dag met mij vooraan wat betekende dat iedereen langzaam ging. Daarna bleef ik lekker achteraan. Beter rustig aan op m’n eigen tempo dan dat ik aan het eind van de dag dood zou zijn. Dus af en toe moesten ze maar op me wachten. Toen we op 4900 aankwamen een prachtig eerste uitzicht van de krater. Daarna moesten we nog 300 meter die een stuk stijler waren met heel veel losse steentjes! Maar uiteindelijk kwam ik aan en hoewel ik tijdens de looptocht honderd keer besloten om niet huaynu potosí niet te gaan beklimmen, toen ik er eenmaal was vergat ik dat en dacht ik JAAA ik mag huaynu potosí op! Want wat een fantastisch uitzicht!
Oké later nog meer uitgebreid over de vulkaan, maar voor nu is het wel even genoeg! Abrazos!