Chachapoyas, trujillo, Lima, Boliviaaa

Ik was dus in Chachapoyas voor watervallen en ruines. Onverwacht bracht dit ook nog een hele hoop avontuur met zich mee. Mijn nieuwe Duitse vriendin, Julia wilde ook wel naar de ruine van Kuelap de volgende dag, dus we besloten samen te gaan tegen een uur of tien. Maar zij was niet zo lekker dus ik heb op haar gewacht en uiteindelijk zelf de bus genomen omstreeks 11.10. Toen kwam ik aan in Tingo Viejo, een dorpje vanaf waar je de bizar steile 9 kilometer wandeling naar Kuelap kan doen. Kuelap is een awesome fort uit de tijd van de chachapoyas cultuur; absoluut de moeite waard. Terwijl ik verging van de hitte begon ik omhoog te lopen. Ik vorderde vlot en kwam na 2.5 uur aan bij de plek waar ze drankjes verkochten en vanwaar het nog 20 minuten lopen zou zijn. Echter werden die twintig minuten 50 minuten, want er was zoveel modder dat ik met een tergend langzaam tempo naar boven liep. Uiteindelijk kwam ik aan bezweet en wel, maar ik was er! Bovendien waren de uitzichten tijdens de wandeling absoluut de moeite waard!!! Toen maar eens vragen hoe ik terug ging komen naar chachopoyas. Blijkbaar is er na 1500 smiddags geen manier meer om terug te komen. De laatste bus gaat namelijk vanaf Tingo Viejo (ik dacht vanaf kuelap) om 1800 en je moet wel 3u rekenen om terug te komen voor de zekerheid. Echter kwam ik aam om 15.45, dat ging ik dus nooit meer halen..! Maar hoe kwam ik dan terug? Mijn vrienden in het hostel, met wie ik savonds pasta zou koken zouden zo ongerust zijn. Toen waren er drie fransozen met een auto met chauffeur; misschien konden die me helpen? Dus de bewaking naar beneden bellen waar de auto stond; maar de auto was in slechte staat dus kon niet meer gewicht aan.. helaas mijn enige hoop vervloog. Gelukkig wist de bewaker een manier om het hostel te bereiken dus mijn vrienden zouden niet bezorgd zijn en daarnaast bood de ticket meneer aan dat zijn vrouw een hospedaje runde waar ik wel kon verblijven. Oké, alles geregeld. En ik geloof dat de bewaker me zielig vond want ik mocht door de hoofdingang voor de tweede keer naar binnen en hij begeleidde me (de hoofdingang mag je normaal gesproken niet in). Toen we boven waren zag deze lieve bewakermeneer een auto aankomen; gauw bellen naar beneden misschien kon ik wel mee naar chachapoyas!! Maar deze auto ging niet terug. Toen bleek ineens dat er een argentijn beneden was die al 3 uur had zitten lunchen die ook naar chachapoyas ging. De bewaker gauw vragen en: jahoor! Ik mocht mee!!!! Letterlijk een engeltje op mijn schouder (bedankt Merlijn;)!) Maar hij wilde wel nu vertrekken, dus of ik op kon schieten. Dus de twee kilometer die het van het fort naar beneden waren waar de auto’s zijn heb ik gerend, ik was binnen 10 minuten bij de auto waar de Argentijn, mijn redder van de dag, me opwachtte met zijn huis op wielen. En wat bleek: hij ging ook nog naar mijn hostel!
Dus na 3 uur kletsen en over slechte wegen rijden weet je wel wat je aan elkaar hebt en hij wilde ook wel de volgende dag naar gocta, dus de beslissing was gauw gemaakt we gingen samen in zijn auto; zijn opmerking was ‘je gaat niet met een tour je gaat met mij mee’, wat mij een stuk relaxter leek, maar ik wist dat er een risico was aan een camper die al 2.5 jaar op reis was en ik wist dat de kans bestond dat ik mijn bus zou verliezen de volgende dag om naar Chiclayo te gaan. Maar aangezien de mensen je reis maken besloot ik het maar gewoon te doen en accepteerde ik alvast dat ik die bus kwijt zou kunnen zijn (daag 55 soles). Goed ik besloot maar gewoon vertrouwen te hebben dus de volgende ochtend omstreeks 10.30 vertrokken we met weinig benzine, maar Carlos (de argentijn) dacht dat we nog wel genoeg hadden. Op naar de Waterval van Gocta!!! Daar kwamen we omstreeks 11.45 aan en toen begonnen we aan de wandeling, op naar de waterval en onderweg absoluut hondenweer. Ik had een ‘impermeable’ aan, nou die was helemaal niet zo impermeable! Ik was nat tot op mijn botten. Maar ik heb wel een bijna 800 meter hoge waterval gezien en gaaf dat het was!!!! Toen we alle drie weer compleet doorweekt bij de auto waren zorgde carlos dat we droge kleren hadden (mijn duitse vriendin was ook mee) en konden we teruggaan omstreeks 15.30, ruim op tijd voor mijn bus aangezien het maar een uurtje rijden was. Echter, 20 minuten van Chachapoyas vandaan hadden we geen benzine meer.. stresss!!!!! Gelukkig had carlos nog wel zo’n ding waar benzine inzat. Echter was dat een stuk minder dan hij dacht. Dus uiteindelijk hebben we een bus aangehouden waarmee ik, zonder schoenen en in een korte broek wat niet echt lekker is met het klimaat hier, richting het tankstation was. Chachapoyas was volgens deze buschauffeur nog een uur weg dus beter de andere kant op. Helaas hadden alle tankstations slechts diesel.. oeps! Wij hadden gasolina 90 nodig! Dus uiteindelijk ben ik tot Pedro Ruiz mee gereden, wat bijna een uur de verkeerde kant uit was en er waren allerlei stenen op de weg vanwege lawines door de regen. Uiteindelijk daar aangekomen lieten ze me achter bij het tankstation waar ik op mijn blote voetjes en in mijn korte broek (Die dus van Carlos was) om gasolina 90 vroeg. Dat hadden ze en naast mijn ding van 2 gallons konden ze me ook nog een waterfles van 3 liter geven en mijn waterfles van 1 liter vullen. Dus met bijna 4 galons begon ik aan de terugreis. Totaal gestressd dat ik ze niet zou zien want het was inmiddels al donker. Gelukkig vond ik ze gauw terug, alhoewel de auto wat gek verplaatst was. Wat bleek: de kans op lawines was nogal hoog vanwege de regen en we stonden naast een grote rots die eruit zag alsof ie elk moment ter aarde kon storten dus mijn vriendjes hadden geprobeerd de auto te verplaatsen waarop die bijna de rivier in was gereden (hij stond nog maar een halve meter van de oever af). Zij hadden dus ook de nodige avonturen beleefd. Uiteindelijk zijn we veilig en wel aangekomen in chachapoyas en wilde ik mijn bus van 20.00 savonds naar chiclayo niet meer halen. Maar van de Argentijn moest ik het toch proberen wat ertoe heeft geleid dat ik mijn bus kon verzetten naar de volgende dag Trujillo. Dan maar geen chiclayo!
De volgende dag heb ik een chille dag gehad met de argentijn en heb ik cuy (cavia!) gegeten; best lekker vlees maar wel een beetje magere beestjes. Toen ben ik savonds richting Trujillo gegaan met een onwijs chille nachtbus. Eenmaal in Trujillo aangekomen ben ik direct maar naar een van de tempels gegaan, de tempel van de heks. Daar was een mummie gevonden en allerlei coole schilderingen. De volgende dag ben ik met een tour naar de tempel van de maan en de zon gegaan en naar de kleistad van chanchan om te eindigen met een uurtje uitwaaien bij de stranden van huanchaco waarna ik naar Lima mocht vertrekken met de nachtbus, waar op het station mijn peruaanse vriendinnetje me op zou wachten.
Laura stond daar inderdaad en, omdat ik savonds een vlucht had heeft ze haar werk gebeld en zijn we samen naar nog een tempel (heten hier huaca) gegaan die nogal saai was en daarna in de middag pisco sour gaan drinken (je moet natuurlijk wel pisco sour drinken als je in Peru bent!). Pisco sour is vet lekker kwam ik echter (hoewel er wel rauwe ei in zat, maar ik heb ook eerder vruchtensap met rauwe ei gedronken wat ook vet lekker was). In de avond moest ik naar La Paz, waar Joran al in het hostel zat! Aangekomen in la paz (om 0300, nog maar 6u tijdsverschil met Nederland!), ging ik naar het hostel waar ik direct mijn bed in ben gekropen. De volgende dag ben ik een beetje met Joran door de stad gelopen om warme kleding te kopen en hebben we een beetje gechilld. Waarop we de dag daarop death road af mochten fietsen.. GAAAF! Hoewel er diepe ravijnen naast je zitten is stiekem death road helemaal niet zo eng, de weg is breed en als je gewoon voorzichtig rijd gaat het allemaal prima, en HARD :D. Helaas heeft een jongen van onze groep tegen een muur aangereden en zijn sleutelbeen gebroken (auw) maar verder is alles goed gegaan en zijn we zonder kleerscheuren weer teruggekomen in La Paz waar we savonds leuk gepartied hebben en daarna om 0330 uitgeteld in ons bed zijn beland. De dag daarop deden we een walking tour van de stad (ik weet nu wel waar mijn souvenirtjes gekocht gaan worden!; heb een namaak northface van 25 euro) en zijn we lekker op tijd naar bed gegaan om vervolgens in de ochtend fris en fruitig naar Cochabamba te kunnen vertrekken waar we nu op de bus naar Parque nacional torotoro zitten te wachten, een park met heul veul dino footprints. VET. Zin in!! Daar zijn we dus net van terug, maar dat komt wel weer in de volgende blog 
Un abrazo fuerte!!!