Nu maar eens wat over Leon

Het is alweer veel te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen (en heb ook al verschillende klachten gehad). Dus bij deze komt er weer een oneindig lang verhaal. Vanaf nu zal ik weer braaf elke week verslag doen, want dit is ook niet extreem handig.

Goed Leon. Leon is een fantastische stad. Hoewel ik hou van Granada, want daar woont mijn familie en is mijn allereerste nicaraguaanse thuis, moet ik toch ook echt toegeven dat ik denk dat ik misschien nog wel meer hou van Leon. Een stad die bruist van de activiteit en me op zo veel manieren aan Utrecht doet herinneren. Het is niet mijn lieve koloniale Granada, maar het is wel fantastisch hier.

Oke na deze ode aan Leon: het ziekenhuis. Wat een ervaring is dat. Ik ben nu halverwege mijn derde week, en het is zachtsgezegd interessant. Mijn eerste dag begon al gelijk goed. Er kwam een vrouw binnen, achterop een motor, met in totaal 78% brandwonden. Ik heb nog nooit zo'n misselijkmakende geur van verbrand vlees geroken, en het was verschrikkelijk om te zien, maar ook ontzettend leerzaam om te zien wat je dan moet doen, en hoe je zo iemand opvangt. Deze vrouw is helaas aan het einde van de week overleden. Ik moet zeggen dat ik de dag nadat zij binnenkwam wel even heb staan huilen, want ik zal nooit kunnen vergeten hoe zij aan het schreeuwen was, om haar kind (dat ook meer dan 50% verbrand was) en van de pijn...
Maar er gebeurt nog veel meer in het ziekenhuis, en hoewel ze veel fouten maken, deden ze de opvang van deze vrouw gelukkig goed en doen ze ook echt heel veel dingen goed. Geneeskunde van fracturen, appendicitissen, buikproblemen, hernias, cholecystitis is heel erg prima, goed zelfs. Ook geloof ik dat ze hier meer parate kennis hebben dan in Nederland. Waar ik in Nederland vaak de artsen verbaas met mijn kennis, worden mij hier elke dag weer dingen gevraagd waar ik simpelweg geen antwoord op heb, omdat ik dat normaal gesproken op zou zoeken. Tuurlijk weet ik hoe je een trauma op moet vangen en dat soort dingen, maar hele ingewikkelde kennis heb ik niet paraat. Ik weet wat ik moet zoeken, maar weet het niet uit mijn hoofd., frustrerend dat ik zo vaak moet zeggen euh.... ik heb dit ooit geleerd?
Wat ze niet kunnen is trauma-opvang. Patienten (met hoofdtrauma) komen keurig geplankt en gekraagd binnen, vervolgens wordt de plank onder ze vandaan getrokken en word de kraag op niet al te subtiele wijze verwijderd (die heb je blijkbaar alleen nodig in de ambulance?). Vervolgens is er een GCS van 6 (schaal voor de mate van bewustzijn), en is de ademhaling ronkend (wat betekent bedreigde luchtweg), maar intuberen? Ho maar. Pols in de gaten houden? Ho maar. Bloeddruk checken? Euhh de dokter die die apparatuur heeft is er nu niet. Ademhaling in de gaten houden? Hoezo, hij ademt nu toch?.. De trauma opvang is bedroefend slecht, en hoewel ze wel aa ATLS training doen, wordt dit denk ik niet zo goed en vaak gedaan als in Nederlad. Niet elke arts die trauma-opvang doet is ATLS getraind, en het is niet een ATLS geregistreerd land... Het is toch jammer als ik de enige ben die het nut inziet van een echo abdomen bij een onduidelijk trauma-mechanisme, en als ik de enige ben die de ademhaling in de gaten houd...
Verder gebeuren er nog veel meer interessante dingen, zo zie ik wonden die in Nederland niet bestaan omdat mensen helaas veel te laat naar de dokter gaan. Maar ook zie ik mijn eigen patienten, trek ik vaak een plan de campagne en schrijf ik papieren statussen (huh.. wat is dat? Papier?). Ik mag vaak de beslissingen maken, wat betekent da tik alleen dingen voorstel als ik zeker weet dat mijn plan de campagne correct is, en als ik het niet zeker weet vertel ik dat ik het niet zeker weet en dat ik graag advies wil. Mar het is wel heel gaaf om echt zelf dokter te zijn. Ik moet alleen mezelf er voor behoeden dat ik geen dingen doe die ik niet kan. Het is een hele goede ervaring, en zolang ik voorzichtig blijf denk ik dat ik hier alleen maar heel veel kan leren, want ook met weinig spullen kun je veel goede zorg leveren, af en toe moet je alleen inventief zijn..!

Goed ik kan nog wel 20 paginas schrijven over het ziekenhuis, zo zijn de diensten veel te lang en zijn de hechtskills bedroevend slecht, en mogen eerstejaarsstudenten zonder toezicht patienten hechten, gelukkig kan ik daar wel een handje helpen. Want de eerstejaars luisteren over het algemeen wel naar mij, en als ik het ze nu goed leer zullenz e niet straks als arts-assistent gaan klungelen (Want ook dat zie ik veel gebeuren helaas). Waarom zou je 3 hechtingen plaatsen als je er ook 6 kan plaatsen..? Bedroevend.

Oke nu over de stad. De reden dat ik nog niks had geschreven: mijn routine. Mijn routine ziet er als volgt uit: Ziekenhuis-party-slaap-repeat. Ik doe dus vrij weinig andere dingen. En wat is het toch een geweldige partystad. Elke avond is er wel iets leuks om heen te gaan, en wat zijn de feestjes hier goed. En wat kunnen ze dansen. Ik kan niet zo goed salsadansen (en bachata ook niet), alleen als ik goed geleid wordt en gelukkig kunnen álle mannen hier salsadansen, wat het extreem vermakelijk maakt. Ik hoef alleen maar te volgen. Het is een stuk interessanter dan het dansen wat wij doen, en ik ga het gigantisch missen. Ik ben hier nu salsalessen aan het nemen, en ik ga straks nog meer salsalessen nemen. En bachata. Bachata is fantastisch. En ook verder maak ik veel nieuwe vrienden en vriendinnen, nicaraguaans, spaans, duits, het is heerlijk. We gaan naar het strand, naar de stad, en ik ben met een vriend een weekendje naar het strand van chinandega geweest. Misschien ga ik binnenkort eens een weekend naar het strand om te proberen te surfen.
Oke de volgende keer doe ik uitgebreider verslag over de stad, het feestje en nog meer zieknhuiszaken. Nu ben ik wel weer even uitgeschreven, alhoewel ik nog uren door zou kunnen schrijven.

Abrazos!