Hallo Ometepe

Ik ben inmiddelas alweer drie dagen in Ometepe, waarvan ik eentje slechts aan het reizen was. Maar daarvoor had ik natuurlijk nog drie dagen genieten in Granada:). Ik zit nu met een mooie rode kater op schoot mijn reisverslag te typen :D.
Omdat er een nieuwe student kwam is mijn moedertje vrijdag níet vertrokken om naar Ometepe te gaan. Vervolgens kwam deze nieuwe student helemaal niet vrijdag. Helaas kwam hij wel zaterdag, anders was ik zaterdag al naar Ometepe gegaan met mijn moedertje. Vrijdag was verder een rustige dag als alle anderen, en heb ik nog maar even extra genoten van mn familie, en van werken in de pulperia met Larry en Yahoska.
Zaterdag kwam de nieuwe student. Een ontzettend aardige 27jarige Nieuwzeelander. Stuk beter dan mijn puberende amerikaantjes. Dus die heb ik zaterdagmiddag maar gelijk een stadstour van Granada gegeven, even laten zien waar alle museumpjes zijn en natuurlijk de merced church laten zien. Daarna zijn we lekker thuis gaan eten en savonds met wat vriendjes van hem de stad in gegaan. Waar we lekker biertjes hebben gedronken en met hen hebben gekletst. Een van deze mensen was een vervelende 60jarige duitser, die vond dat hij alles beter wist en redelijk denigrerend deed (omdat hij al de halve wereld over had gereisd als gids). Verder was het een hele aangename avond, en goed om nog eens savonds in de stad te zijn (ben ik toch zomaar in de 6 weken dat ik in Granada was twee keer uit geweest:P).
Zondag heb ik lekker genikst, kleren gewassen, tas ingepakt, uitgebreid geluncht met de familie, in de winkel geholpen, ijsjes gegeten. Prima dagje dus om alvast een beetje van alles afscheid te nemen :(. Maandagochtend was het eindelijk zo ver, de dag van vertrek. Sochtends kreeg ik twee brieven bij mijn ontbijt (pannenkoeken :D). Waarin Daren mij vertelde dat ie het leuk vond om met me te zwemmen en hoopte dat ik terug zou komen. Van Mercedes kreeg ik een brief waarin ze mij vertelde dat ik heel speciaal voor haar was geworden, dat ze me gaat missen en dat ze heeft genoten dat ik bij hun in huis heb gewoond. Daarnaast zei ze dat ze heel graag wilde zien hoe ik de baby van Yahoska vasthoud omdat dat voor haar de kers op de taart zou zijn. Ik krijg bij het herlezen van de brief nog een beetje tranen in mijn ogen, wat ga ik ze missen. Des te meer reden om (een paar keer) terug te keren naar Granada voor ik naar Colombia ga.
Maandag samen met wat mensen uit het Hostel van de Nieuw Zeelander naar Rivas afgereisd, vanaf daar samen de boot naar Moyogalpa genomen en daar scheidden onze wegen en ben ik naar Mijn Finca gegaan (Finca Magdalena), onderweg daar naartoe heb ik wat mensen ontmoet die ook graag de vulkaan wilden beklimmen, dus dat heb ik de dag daarop met hen gedaan.
In totaal mochten we de vulkaan (ik en mijn nieuwe latijnsamerikaanse vriendjes zonder gids), 1390 meter hoogte beklimmen en daarna afdalen naar de laguna. Beklimmen is zwaar. Het is erg bebost, dus het laatste stuk was een en al rrivier en modderstroom. Als wij in Nederland een vulkaan zouden hebben zou het een goed onderhouden pad zijn met armleuningen en bordjes hoeveel je nog zou moeten en dat soort dingen. Hier loop je het laatste stuk door een modderstroom klimmend en klauterend over omgevallen bomen en uitglijdend door de kleiachtige modder, als je aankomt zit je onder de modder en is je kleding absoluut niet meer schoon te noemen, daarnaast heb je geluk als je maar één keer onderuit gaat. Vervolgens moet je afdalen naar de laguna, waar je bij een enigszins ontluisterend bewolkt meertje komt (absoluut geen mooi uitzicht zoals je zou verwachten). Maar ik moet zeggen dat, hoewel ik dood wilde toen ik weer terug naar beneden moest, het wel een fantastische tocht was, vol met avontuur en klautering en ik genoten heb van de uitzichten die we onderweg hadden van de volkaan concepcion (veel foto's heb ik echter niet genomen want het was nogal vies enzo). Achteraf was een gids inderdaad niet heel hard nodig, maar een gids heeft wel voorkomen dat we een omweg namen (we kwamen er een tegen bij een punt waar je makkelijk de omweg kan nemen omdat die makkelijker lijkt), dus ik zou een gids wel aanraden, zeker omdat je veel paden hebt waar je verkeerd kan gaan, met name naar beneden, als het aan mijn nieuwe mexicaanse vriend had gelegen waren we verdwaald :P)
Vandaag mocht ik nagenieten van de spierpijn, maar het was niet zo erg als ik verwacht had. Het enige wat echt zeer deed waren mijn knieen, ik denk van het afdalen (maar de rechter deed gelukkig niet meer zeer dan de linker :D). Daarnaast voel ik mijn bovenbenen en mijn rugspieren wel, maar echt veel spierpijn kan ik het niet noemen (het is niet als na een rugbywedstrijd ;)). En ik ben met mijn nieuwe latijnsamerikaanse vriendjes (uit Mexico, Guetemala en Paraguay) op de fiets een beetje over het eiland geweest en naar het Ojo del Aguan gegaan (een zwembad met natuurlijk water wat continu doorstroomt en zicht reinigt door filtratie van de aarde), was erg mooi en een perfecte manier om te relaxen na het beklimmen van een Vulkaan. Ik denk dat ik ooit ook wel de ander wil beklimmen, maar voorlopig even niet :P, de herinnering van alle dingen die niet leuk waren zijn nog te vers:P.
Ik heb besloten dat ik morgen ga verkassen naar een ander hostel, omdat ik graag de waterval hier wil zien en misschien wil kayaken en finca Magdalena is niet de makkelijkste lokatie om dat te doen. Bovendien gaan mijn nieuwe vriendjes door naar San Juan entonces heb ik hier ook niet zoveel boeiends meer, de mensen die hier verder zijn zijn nogal op zichzelf. De meeste mensen komen hier omdat het een ideaal punt is om de vulkaan te beklimmen. Goed, tijd om maar eens uit te stippelen waar ik nu heen ga.
Abrazos!