Feliz nuevo años

Allereerst: een gelukkig nieuw jaar allemaal! Stiekem vieren ze nieuw jaar helemaal niet zo heel anders dan hier; kerst wel (of althans iig bij mijn gezinnetje). Vorige keer schreef ik dat ik aan het kerstdiner zou gaan zitten met mijn familie. Daar bleef ik een beetje gedesillusioneerd van achter. Kerstdiner dat doen ze hier geloof ik niet, of althans iig niet bij mijn gezin (en dat terwijl 24 december best wel een bijzondere feestdag is). Wel doen ze hier aan heeeeel veel vuurwerk op de nacht van 24 december, dus ik ben opgebleven; lekker lezend in een van mijn e-bookjes tot het twaalf uur was, om vervolgens vanuit de veiligheid van mijn balkonnetje het vuurwerk te aanschouwen. Maarja, dus helaas geen kerstdiner, geen familie, geen typisch Nica eten.

De dag daarop mocht ik met de vader van de amerikaantjes lunchen en gingen we met hem de stad in waar we aanschoven bij zijn buddies (een paar amerikanen die hier al jaren woonden en een paar hollanders die ook al tijden in centraal amerika woonden). Dat was erg leuk. Ik ben er toe aangezet om voor de oudste van de amerikaantjes een bloedmooi Nica meisje te versieren, wat me wonder boven wonder erg goed afging. Helaas was ze te oud (20) en was ze daar met een jongen van wie ze claimde dat t haar echtgenoot was en liet ze me foto's zien van haar kind. De Amerikaanse meneer die me hiertoe aanzetten was wel héél erg geintegreerd in de cultuur hier. Hij floot naar iedereen als hij iets van ze wilde, en ik kwam er ergens terloops achter dat hij naast z'n costo-ricaanse vriendinnetje (hij had 8 jaar in costa rica gewoond) ook nog een paar Nicaraguaans vriendinnetjes had. Máár! zijn motieven waren puur (yeah right), want hij had er een paar tegelijk om te checken of ze wel echt geinteresseerd waren in hem of alleen in zijn geld... Ook met de papa van de Amerikaantjes (die de ene na de andere mojito naar binnen goot) was erg interessant om mee te praten, om zo eens wat meer te leren over het Amerikaanse politieke systeem, plus dat ie me de hemel inprees (want, zo zei hij tegen zijn zoons, in Amerika waren er geen vrouwen zoals ik; zo slim en zo mooi; en daarnaast was hij onder de indruk, en dat was hij niet makkelijk :P), al met al een interessante middag.

De dag daarop werd ik in de avond gesmst door mijn Nicaraguaanse neef met de boodschap dat hij me graag iets wilde vertellen. 'Quiero decirte que tu me gustas mucho.. Pero tenga vergenza y me siento un muchacho malo'. Of te wel, hij vind me erg leuk, maar hij schaamt zich en voelt zich slecht. Ik heb hem namelijk eerder uitgelegd dat ik het niet normaal vond om meer dan 1 vriendinnetje tegelijkertijd te worden, en m duidelijk gemaakt dat ik niet de intentie had om een van zijn drie vriendinnetjes te worden. Ik had namelijk al het idee dat hij me wel wat meer dan aardig vond (ik vermoed dat dat iets te maken heeft met mijn exotische uiterlijk:P). Maarja goed, hem heb ik dus maar beleefd afgewezen..

In het weekend na kerst ben ik met mn moedertje en Yahoska (de vrouw van Larry, haar zoon die hier ook woont) naar de markt van Masaya gegaan. Waar ik graag over de markt slenter en lekker rondkijk zijn we nu bliksemsnel de hele markt overgelopen op zoek naar een Moisés (een rieten babymandje) en tela (stof) om deze in te richten en daarnaast natuurlijk sparkling decoratie. Daar naartoe mocht ik eindelijk een keer in een chicken bus. Daar was dus absoluut niks aan. Het was warm en ik heb het vermoeden dat ik lopend sneller was geweest, want dat ding ging me toch met een slakkengang. Op de terugweg mocht ik weer in de chickenbus en toen zat ik achter een prachtig meisje met blauwe ogen en donkerblonde krullen (die duidelijk een nicaraguaanse papa had), dus toen voelde ik me niet meer zo exotisch wat ook wel even fijn was.
Zondag ben ik naar mijn eerste piñata feestje geweest. Want het neefje van Mercedes (mijn moedertje) had z'n eerste communie en dat moest gevierd worden met een piñata. Wat een fantastisch gebruik is dat, alle kinderen mogen om de beurt op de piñata meppen en daarbij moeten ze dansen (geen wonder dat ze zo los zijn in de heupen hier in latino america), de grotere moeten een blinddoek op, de kleintjes mogen zonder en als de piñata stuk is komt er helemaal niet zo veel zoetigheid uit als ik had verwacht. In plaats daarvan komt vervolgens de papa of de mama van het jarige kind langslopen om iedereen een kadootje (een bakje of een zakje vol moet snoep) te geven. En ze eten kéké (geen flauw idee of ik het goed heb geschreven), wat nog het meest in de buurt komt van slagroomtaart. Al met al dus een birljant feest (Waar ik helaas geen foto's van heb).

Maandag ben ik samen met de amerikaantjes wezen canopying op de vulkaan mombacho, wat ontzettend gaaf was, hele mooie uitzichten over de bomen en lekker met kabelbanen van boom naar boom sjoefen. En ik heb tijgermieren gezien (grote mieren met een geel met bruin gestreept achterlijf die absoluut ongevaarlijk zijn). De gidsen waren erg aardig en ik heb superman gedaan en opsekops gedaan :D.

Gisteravond, hier iets minder dan 12 uurtjes geleden was het oud en nieuw. Dat werd wel gevierd met broers en eten. Maar we gingen pas eten nadat het nieuwe jaar was ingeluid. Eerst heb ik samen met Larry en Yahoska de hele avond in de pulperia gewerkt (en ik was daadwerkelijk nuttig!). En k heb met een paar Canadese jongens die steeds terugkwamen voor bier een biertje gedronken bij onze enigszins obscure buurman. Voor het eten heb ik onder andere KOEIENTONG gehad, tot het grote vermaak van mijn nicaraguaanse familie, want hier is dat blijkbaar een heerlijkheid. Voor mij was het vooral vreemd. Maar ik ontdekte dat het stiekem best lekker is. Ik denk dat ik nooit zal kunnen wennen aan het feit dat het de tong is van een beest. Ik heb m helemaal opgegeten, maar ik hoef het nooit weer te eten (ookal was het echt supermals smakelijk vlees), het idee is gewoon te bizar.

Ik zou eigenlijk komende dinsdag vertrekken naar Ometepe, en hoewel het avontuur me wel een beetje trekt vind ik het ook heel erg fijn om hier in de veilige omgeving van mijn Nicaraguaanse familie te zijn. Want ze zijn echt mijn familie geworden (gisteravond toen ik met de Canadese jongens wat ging drinken ben ik eerst aan mijn moedertje gaan vragen of ze het idee had dat dat wel kon). Daarnaast heb ik het idee dat ik best nog wat meer Spaanse lessen (oefentijd) kan gebruiken. Als ik niet naar Costa Rica hoef voor mijn visa blijf ik hier denk ik nog een weekje langer, waarna het echt tijd word om naar Ometepe (en vervolgens Léon) te vertrekken.

Abrazos!